United States or Belarus ? Vote for the TOP Country of the Week !


Grootmama moest telkens eens naar haar kijken, terwijl ze eenvoudig en met zekeren heiligen ernst in de oogen deel nam aan de godsdienstoefening en Frits liep zwijgend naast haar op den terugweg, als beschroomd om hare stemming te verbreken. "Erg interessant en peinzend," zei Cécile, die met Louise achter hen liep. "Het wordt heusch te dwaas, Lou.

O! er is tijd voor alles: 's morgens aan het ontbijt lees ik stichtelijke boeken en 's avonds wat grappigs. Louise, tegen Caroline. Heb je de romans van Paul De Kock al gelezen? Caroline. Neen; die mag ik niet lezen. Louise. Kom! kom! als je naar de Fransche komedie moogt gaan, dan zullen u die ook geen kwaad doen. Wat lees je dan? Caroline. Ik heb Trevillian geeindigd en ga nu Godolphin lezen.

Maar dán nog.... Eva zegt altijd...." "Dat dokter rijk is niewaar?" valt Thomas fluisterend in: "Nee Louise, uit te ver gedreven liefde, uit valsche schaamte heeft hij háár, en uit onbaatzuchtige vriendschap heeft hij moeder en mij in den waan gebracht dat hij van zich zelven middelen bezat. Maar ik weet 't beter!

Een kruintje voor een mutsje voor het aanstaande kind van mijn schoonzuster. Clara en Caroline. Charmant! Allerliefst! enz. enz. Clara. Ik durf mijn werk haast niet voor den dag halen. Louise. He! wat een kousen! Clara. Ja! Ik weet niet hoe mijn vader doet. Hij is een best man; maar hij verslijt schrikkelijk veel kousen. Louise. Net als oom. Dat komt van die pantoffels. Caroline.

"Wat ben je stil, Elsje," zei Cécile met een fijn lachje toen zij naar huis terug wandelden. "Zeker erg boeiende gedachten!" zei Louise spottend. Mogen wij die niet weten, Elsje?" "Ik denk dat je er niet erg nieuwsgierig naar bent," antwoordde Elsje bedaard. "Maar dat zijn we juist wel," zei Cécile. "Je bent zoo verbazend interessant den laatsten tijd en je krijgt zoo dikwijls een lief kleurtje!

"Welnu," hernam de Keizer, "handel alsof gij in 't huis geroepen waart van een straatventer van Saint-Denis; draag zorg voor moeder en kind en als gij ze niet beiden redden kunt behoud me dan de moeder." Toen hield Napoleon nogmaals zijne Maria Louise bij de hand vast; maar haar lijden werd hem te machtig; hij werd lijkbleek en moest weer weggaan....

»Ja, dat heb je er van, als je er kinderen bij haalt!" meent Willemien. »De kinderen moeten er bij voor papa en mama!" herinnert Jans. »Ik zal wel zorgen, dat Roza en Louise hare rollen kennen!" »Goed; en dan moeten de dames eens aan de kostumen gaan denken!" »De kostumen! Bravo! de kostumen!" roept Willemien. »Ja, dat is een lastige quaestie! Daar moest mevrouw ons eens wat aan helpen!"

Heel langzaam voortwandelend, zeide zij het vers nog eens op. Toen ze zweeg, bleef Frits staan, keek haar ernstig aan en zei: "Dank je wel. Ik vind het heel lief van je dat je dat voor mij hebt willen doen." "Zeg eens even, vergeten jullie ons heelemaal?" riep Cécile, die met Louise teruggekeerd was. "Wij gaan naar huis, hoor; het is daar verder op den weg zóó nat."

Maar Napoleon vindt de afstanden zoo groot, het jaargetijde zoo slecht, de wegen zoo onbegaanbaar en hij weet haar ten slotte te overreden in Parijs te blijven! Volgens vele schrijvers ondervond Napoleon van Mme Walewska die echte gedeelde liefde, die werkelijke gehechtheid, die hij noch bij Joséphine noch later bij Maria Louise heeft gevonden.

Of het onderscheid louter dáárin had bestaan, dat de eerste eene brunette, de laatste eene blondine was! Maar Elise, levenslust, plaagzieke dartelheid, liefde innige, vurige liefde; maar Louise, onberispelijke vormen bij volslagen vrijheid van hart, om niet te zeggen afwezigheid van gevoel!