United States or Mayotte ? Vote for the TOP Country of the Week !
Πρέπει να μη έχη κανείς ποτε λιποθυμήσει διά να μη αναγνωρίση εις τας φλόγας, που βγάζουν τα ξύλα μέσα στο τζάκι, ανάκτορα και κεφάλια φανταστικά και κεφάλια ανθρώπων πολύ γνωστών, διά να μη ανακαλύψη μέσα στης σπίθες οράματα θλίψεως, τα οποία οι κοινοί άνθρωποι δεν μπορούν να διακρίνουν, διά να μη ονειροπολήση επί του αρώματος νέου άνθους, διά να μη παρακολουθήση διά της σκέψεως κάποιαν μουσικήν φράσιν, η οποία ουδέποτε προηγουμένως προσείλκυσε την προσοχήν του.
Και έδωκεν εις τον σύζυγόν της το εν τη παλάμη φυλασσόμενον αντίδωρον. — Αμ' εγώ ξέχασα κ' ήπια τσιμπούκι, Κρατήρα! Παρετήρησεν ο Μπάρμπα-Σταύρος μετά θλίψεως, ήτις εφαίνετο ζωηρά εις το πρόσωπόν του. — Τι να γείνη! επανέλαβεν. Ας είμεθα καλά του χρόνου! — Φέρε το 'δώ, διέκοψεν αποτόμως ο Κομποδήμος χασμώμενος, εγώ είμαι νηστικός!
Και κατωτέρω προσθέτει πολλά άλλα προς υποστήριξιν της παρακλήσεώς του. Δεν γνωρίζω εάν τότε εγένετο αύξησίς τις της μισθοδοσίας. Ενθυμούμαι μόνον, ότι κατά το 1893 συνήντησα εν Κηφισσία επανελθόντα εξ Ευρώπης τον γέρω Δούμαν, όστις μετά θλίψεως μοι είπε «μας έπαυσαν τον Κρυστάλλη». Το συμβούλιον της εταιρείας, κατά την απουσίαν του διευθυντού, εύρεν ένα απροστάτευτον και τον ετσεκούρωσεν.
Έπειτα από αυτά τα λόγια με επαράτησε, και εμίσευσε με ένα πρόσωπον πολλά θυμωμένον, το οποίον μου επροξένησε την υστερινήν μου απελπισίαν, αν δεν ήθελα αποφασίσει να την στεφανωθώ: έμεινα εις την πλέον δυστυχισμένην κατάστασιν της θλίψεως που να ήτον, χωρίς ελπίδα να ιδώ πλέον μίαν ημέραν ευτυχισμένην.
Κατά το φαγητόν ο γέρω Βαγγέλης διηγήθη εις τον Δημήτρην, προς τον οποίον συνεδέετο διά παλαιάς φιλίας, το αίτιον της θλίψεώς του. Ο γέρω Βαγγέλης, πτωχός ποιμήν, είχε μίαν κόρην την Μπίλιω, την οποίαν είχεν αρραβωνίσει μετά του Νάσου, γείτονος βοσκού.
Αλλ' ο υιός του, ο άλαλος εκείνος, εις την απειλητικήν θέαν του Πέρσου, καταληφθείς υπό φόβου και θλίψεως, εξέβαλε φωνήν και είπεν· «Ω άνθρωπε, μη φονεύσης τον Κροίσον.» Αύται ήσαν αι πρώται λέξεις τας οποίας επρόφερε· και απ' εκείνης της ώρας ωμίλει μέχρι τέλους του βίου του.
Αν και ο λαός ήτο ήδη χορτασμένος από αίμα, η είδησις ότι το τέλος των αγώνων ήγγιζε και ότι οι τελευταίοι χριστιανοί έμελλον να αποθάνωσιν εις το θέαμα της εσπέρας εκείνης, συνετέλεσεν εις το να συρρεύση επί των εδωλίων πλήθος αναρίθμητον. Οι αυγουστιανοί ήλθον μέχρις ενός, μαντεύοντες ότι ο Καίσαρ είχεν αποφασίσει να απολαύση το δράμα της θλίψεως του Βινικίου.
Επί τη καταφατική απαντήσει του Πλατωνικού, ο γέρων τον ηρώτησεν αν είξευρε πού ευρίσκετο η Αϊμά, προσθείς· — Είδα κ' έπαθα έως ου να μάθω πώς ονομάζεται. Αλλά φαίνεται ότι αυτό είνε το όνομά της. — Απέθανεν, απήντησε μετ' ειλικρινούς θλίψεως ο φιλόσοφος. — Απέθανεν! επανέλαβεν ο πτωχός γέρων κ' εγώ οπού την έσωσα.... — Την έσωσες; επανέλαβεν ο Γεμιστός. — Βέβαια την έσωσα. — Από τι;
Περίεργοι δι' αυτήν την θεωρίαν που εβλέπαμεν ερωτήσαμεν ένα διά να μας ειπή το αίτιον αυτής της μεγάλης θλίψεως, ο οποίος μας εδιηγήθη, ότι αυτή επροξενούνταν από τον θάνατον του υιού του Βασιλέως τους, τον οποίον τον αγαπούσεν έξω από το μέτρον, με το να τον είχε μοναχόν και διαδοχον του βασιλείου του.
Λέξη Της Ημέρας