United States or Åland ? Vote for the TOP Country of the Week !
"Wacht, 'k zal iest da geld wigsteken in de kasse," zei Alfons naar de kamerdeur gaande. "Goa moar, goa moar," snelde Rozeke angstig toe. "Kom, gee mij 't geld, 'k zal 't ik wel wigsteken. Toe, 'n verlet nou nie mier: 't wordt al zeu loate." Hij gaf haar de vijffrankstukken, een zwaar, rinkelend handvol in haar open schort en spoedde zich met Vaprijsken weg.
"Ie ie iest d' ouwste." Een dof rumoer van pret ging op, en de Krommen Bulcke, die de oudste was, kwam naar hem toe. Hij nam de tabaksprop, waaraan hij reeds aan 't kauwen was, uit zijn mond, en spuwde links van zich af. "Ik ben den ouwsten!" riep hij. Maar Sieska Verhelle snelde toe en beweerde dat zij de oudste was. Er werd even gekibbeld en gelachen.
Al dat erste is 'en slobberige, noare boel, woar 'en fasuunlik mins af iest."
Zoo dokkerden ze voort tot ineens het paard hinnikte. Zij sprong op en zei haastig: "Allez toe, eraf! We zijn er, spoed oe!" "Nog, iest e kuske! Tot te neuste kier!" En hij sprong van boven van de kar. Zij antwoordde niets, riep "Dju!" tot het paard, en trok feller aan den toom.
"Mijn bedde, anders nie as mijn bedde," zuchtte hij heesch en haast onhoorbaar, naar de voutekamer strompelend. "Ha moar dreugt ou toch iest; eet en drijnkt toch iest watte!" smeekte Rozeke. "Mijn bedde! mijn bedde?" kreunde hij. "Help mij ontkliën; leg mij in mijn bedde." Rozeke begon te schreien.
Zij kreeg er een kleur van over haar wangen, maar zei het toch, onbewust-beleedigend in de ontzetting van haar schrik: "O moar, mejonkvreiwe, dat er e-kier iest moest van komen?" "Hoe?... wat zou er van komen?" vroeg jonkvrouw Anna niet begrijpend. "O, mejonkvreiwe... zeu lank alliene, mee hem, in de koamer...."
Hij greep het op, hield het in zijn dichte vuist gekneld, boorde met de drukking van zijn rug een gat door de haag, kroop er in weg en trok er Theofielke insgelijks doorheen. Toe nou! toe nou! Leupen, zille! Anders krijgen we op ons smoel! riep hij dof. 't Es spijtig van da stik, loat het ons iest zoeken, 't kan nog dienen, fluiserde Theofielke. Zij-je zot dan! Heurt! Ze zijn doar!
"Moar goan w' iest nog eentsje pakken?" "Joa w'! Joa w'!" Hij haalde een flesch voor den dag, die hij in zijn zak verstopt had; en tot laatste afscheid werden nog eens de glaasjes volgeschonken. Toen gingen ze weg. Dansend en zwierend, jongens en meisjes arm in arm, zag Rozeke de uitgelaten bende in 't roode weerlicht van de toortsen onder de hooge boomen verdwijnen.
"Elke lek dien er oep valt is lijk ne meskeskus zoe zuut," zei Pallieter, en hij liet zijn wit hemd maar nat worden; 't was een weldaad. "Mor wor gade nu iest oep weg?" vroeg Fransoo. "Nor daar waar mijn klep wijst," zei Pallieter en hij wierp zijn klak in de lucht, die terug neerviel met de klep naar zuidoost wijzend. "Nor de zonstreek!" juichte Pallieter. "En dan?" vroeg Fransoo.
"Vaprijs es nen deugniet, ne zot; en gij 'n zij euk gien goeje, want g' het er euk van gebabbeld, ik weet het!" "'t Es gelijk, bezinne; ik 'n hè 't nie iest gezeid; Vaprijs hèt 't iest gezeid; moar ik ben d'r d'ongelukkigste mee. O! die sloeber, die sloeber!"
Woord Van De Dag