United States or France ? Vote for the TOP Country of the Week !
Daar ze van aard opgeruimd en moedig was, de oude sloof, hield ze met schreien op toen ze voorbij Arvidstorp waren, bij Högbro lachte ze weer en toen ze voorbij Munkeby reden, was ze aan 't vertellen van haar jeugd, toen ze bij de gravin op Svaneholm was. Ze reden nu door de eenzame, verlaten streken ten noorden van Munkeby op een heuvelachtigen, steenachtigen weg.
Vader! smeekte Elze, en strekte als om hulp de handen naar den ouden man uit. Als Elze dat wil!... zei de prins, nu ook met treurige stem. Elze begon zacht te schreien, en bedekte de handen van haar vader met kussen. Ze antwoordde niet. Ik zal maar heengaan... vervolgde de prins en wendde zich naar de deur.
Maar zij moest zich goed houden, vóór alles, zich goed houden flink en moedig zijn en haar best doen, dat had ze grootmoeder zoo beloofd! Schreien zou ze niet -vooral hier niet hare tante zou zich niet voor haar behoeven te schamen tegenover die trotsche, akelige dame daar in den anderen hoek van den waggon.
De vertegenwoordiger van 't gezag nam haar niet tot zich: hij had een onderhoud met de abdis, en liet haar aan haar lot over, in weerwil van haar smeken en schreien. De jonge non zag de deur sluiten achter den man, gelijk de veroordeelde de poorten des hemels voor zich ziet dichtgaan, als ooit de hemel zo wreed en ongevoelig kon wezen als de menschen. De abdis zeide dat ze krankzinnig was.
Ik raakte al meer en meer in mijmeringen verzonken, die hoe langer hoe onduidlijker waren, en van langzamerhand in een stompe gevoelloosheid overgingen, die niet afgebroken werd dan door slaap, of door 't zoeken van aardvruchten, wanneer de behoefte van voedsel my daartoe aanprikkelde. Dit gezicht wekte my hevige aandoeningen op, en ik raakte aan het schreien.
Doch er lag hem zulk een looden wicht op het hart, dat de woorden hun klank verloren en luidden alsof hij geroepen had: "Alles is verloren." Becky klampte zich angstig aan hem vast en deed haar best om niet te schreien, maar de tranen sprongen haar ondanks haar zelve uit de oogen. Eindelijk riep zij uit: "O, Tom, ik geef niets om de vleermuizen! Laat ons liever langs den ouden weg teruggaan.
Die indische kinderen zijn, net als maleische, chineesche en japansche, lief en aardig, schreien nooit, en of er vijf of vijftig onmiddellijk bij u in de buurt zijn, ge bespeurt hun aanwezigheid nauwelijks.
Nu kan ik ook met een gerust hart van je weggaan, ik weet...." Verder kon het vrouwtje niet komen, want bij het woord "weggaan" was Ida zóó geschrikt, dat ze eerst heel bleek werd en toen in schreien uitbarstte. "Niet weggaan," snikte ze, "ik hou' zooveel van je. Je bent altijd lief voor me geweest, je hebt me zooveel geleerd, ik ben nu zoo gelukkig!
Nu ga ik naar mijn vader; "Vader, uw zegen"; nu kan die schoen geen woord spreken van wege het schreien; nu ga ik mijn vader kussen; goed, hij schreit al door. Nu ga ik naar mijn moeder; o, kon zij nu maar spreken als een radelooze vrouw! goed, ik kus haar; ha, daar is het, mijn moeders adem op en top! Nu ga ik naar mijn zuster; let eens op, hoe zij bulkt!
Zij mijdt dan de gasten, trekt zich terug, verschuilt zich; staat de reisslede eindelijk gereed, dan ontdekt men haar ten slotte in de slaapkamer harer moeder, op wier bed zij ligt te schreien.
Woord Van De Dag