Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 23 juli 2025
Aan de hevigste smart ten prooi werpt zij zich op de knieën en heft de handen ten hemel. En toch is het niet om zichzelve, dat zij schreit. Neen, 't is niet in de eerste plaats uit eigenbelang, dat zij God om hulp en redding smeekt.
O als dit geen groote kunst is, wat is het dan. Hier is de eenheid gevonden tusschen het groot-tragische en het groot-komische. Zij versmelten in elkaar. De lach schreit en het schreien is lachen. Als twee reuzige beelden staan beide misdaad-figuren daar eeuwig voor den hemel. En de nacht van een oud geslacht en de ochtend van een nieuw zien hen onveranderd en onverweerd in hun geweldigheid. O, als die hemel [p.295] niet achter hen ware met z'n oneindige diepte en wondere wisselingen van wolken en licht, als een symbool van onvatbare en onbegrensde mogelijkheden, men zou hen niet alleen het tot nu niet overtroffene, maar ook het nimmermeer te overtreffene achten. Wanneer ge nu dìt boek niet lezen zult, w
Zijn ziel schreit voor hem en voor de dooden, wier liefde zijn eenig goed was. Zijn lippen kunnen "groetenissen" uitspreken, maar zijn geest schreeuwt klachten uit en beschuldigingen... De arme weduwe waakt tusschen de kinderen, die aan haar zijde slapen: ze denkt aan de aflaten, die ze koopen moet voor de rust van haar ouders en van haar overleden echtgenoot.
Eene buurvrouw, juffrouw Bonnet, is binnen getreden; en na den kleine bekeken te hebben en betast, verzekert zij dat het koude koorts is. Zij heeft er verstand van, zij heeft haar man aan eene dergelijke ziekte verloren. De moeder schreit en klemt Charlot in hare armen. De vader holt als een waanzinnige weg en gaat een dokter halen.
Het spoken van het doode kindje bij zijn moeder, die om hem weent, daar het door haar tranen geen rust kan vinden, is wel-bekend. Eerst keert het tot vrede weder in, als de moeder niet meer schreit. Ook "Doodendroom" vertoont sprookjes-achtige motieven. De sage wordt verschillend verteld; de één zegt: "de jonker van Biljoen" en de ander: "de jonker bij Biljoen."
Het heele gezelschap zet een gezicht, als bij een begrafenismaal; onze heer bijt zich op de lippen, alsof hij zijne tranen wil wegjagen; de vrouw schreit, alsof Liesje dood was, en de tante ook; mijnheer de baron zit als een stok naast onze juffer; ik zag juist dat hij haar de hand kuste, alsof bij eene verloving niet een flinke kus behoort; en onze Lise ziet er uit God erbarme zich over haar; als dat een gelukkige bruid moet wezen!"
Voelt ge dan, mijn blonde meisje, Dat ik ziels-gelukkig ben, Schoon ik niet, met radde lippen, Al mijn zaligheid beken? Zouden duizend woorden kunnen Zeggen, wat ik tot u zeg, Als ik op die volle lokken Zegenend de handen leg? Arme taal, die uit moet spreken, Hoe gij innig mij bemint, Als ge, ’t kopjen aan mijn schouder, Schreit als een gelukkig kind!
Toen ik den vorigen avond ons huis binnenging, had ik voor alle zekerheid een half brood in den zak gestoken, dat ik op den grond vond, en dit geef ik aan de meid, die geen eten heeft gehad en schreit van honger. In den tuin zien wij op eens een ezelskop steken uit een naburig huis, dat geheel is ingestort.
Jacoba zinkt eensklaps voor het ijzeren bed op hare knieën neer; vat de hand van dien grijzen vader, drukt er haar voorhoofd in, en schreit. O God, ze schreit; maar toch, een oogenblik zóó zalig als dit, ze had het nog niet beleefd. "Bedaar, bedaar, klein onverstandig meisje. Kom, ga nu gauw wat rusten.
De banken der 3de klasse waren 's nachts een te harde rustplaats en ik nam haar op mijn knieën, opdat zij niet al te zeer het gemis van ons mollig bed zou voelen. Dit wat het verleden aangaat. Thans ben ik dood; in het smalle ledikant dat op deze gemeubileerde gehuurde kamer staat, ben ik zooeven gestorven en mijn vrouw ligt op de knieën voor mijn leger en schreit.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek