Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 1 mei 2025
Een flesch sect!" riep Stipan Arkadiewitsch. "'t Doet me veel genoegen," zeide Wronsky; maar ondanks hun wederzijdschen wensch en dien van Stiwa, hadden zij elkander niets te zeggen en beiden gevoelden dat. "Gij weet, dat hij Anna nog niet kent," zeide Oblonsky tot Wronsky. "Ik breng hem bepaald bij haar. Wij willen er met hem heenrijden."
Op dat oogenblik kwam Stipan Arkadiewitsch, den hoed eenigszins scheef op het hoofd, met vroolijk lachend gelaat, dat niet de minste onrust verried, den tuin binnen. Zoodra hij zijn schoonmoeder naderde, teekende zijn gelaat meer schuldgevoel.
Toen Stipan Arkadiewitsch ook beneden gekomen was, nam hij eigenhandig den doek van een gelakt kistje en, nadat hij dit geopend had, zette hij zijn prachtig jachtgeweer van de nieuwste constructie in elkander. Kosma, een goed drinkgeld in het geschiet ziende, week niet van Stipans zijde en trok hem de laarzen en overschoenen aan, hetgeen deze ook gewillig doen liet.
En nu al dat andere.... De dokter.... Nu...." Kitty bleef steken; zij wilde nog meer zeggen; zij wilde zeggen, dat sedert er voor haar zooveel veranderd was, zij Stipan Arkadiewitsch geheel onuitstaanbaar vond en zij hem niet kon aanzien zonder zich de meest stuitende en ongehoorde voorstellingen van hem te maken, "In één woord, alles komt mij grof en laag voor," ging zij voort.
"En Miagkaja niet Lisa, maar Bibiche , zendt geweren en twaalf liefdezusters. Weet u het al?" "Ja, ik heb het gehoord," antwoordde Kosnischew op koelen toon. "Hoe jammer dat u vertrekt," zeide Stipan Arkadiewitsch. "Wij geven morgen aan twee vrijwilligers Bartenjansky uit Petersburg en onzen Wassja Wesslowsky een afscheidsdiner. Zij gaan allen heen!
Zelfs Sergej Iwanowitsch, die juist de trap opging, scheen hem onaangenaam om de geveinsde vriendelijkheid, waarmee hij Stipan Arkadiewitsch ontving, hoewel Lewin toch wist, dat zijn broeder Oblonsky volstrekt niet lief had of achtte.
Maar dadelijk na hem sprak weer iemand anders met vrienschappelijken groet Wronsky aan. "Wel, je kent je vrienden niet. Bonjour, mon cher!" zeide Stipan Arkadiewitsch, die hier met zijn frisch gelaat en wel onderhouden baard niet minder schitterend dan in Moskou. "Ik ben gisteren hier gekomen en verheug mij buitengewoon u spoedig in je zegepraal te zullen zien. Wanneer zien wij elkander weer?"
Alexei Alexandrowitsch bleef staan, maar antwoordde niets. De uitdrukking van volkomen offervaardigheid op zijn gelaat maakte echter op Stipan Arkadiewitsch een diepen indruk. "Ik was voornemens met je over mijn zuster en uw wederzijdsche verhouding te spreken," zeide hij, nog steeds niet geheel meester over zijn verlegenheid.
"Och, wat zijt gij een gelukkig mensch!" riep Stipan Arkadiewitsch uit, terwijl hij Lewin in de oogen zag. "Waarom?" "Aan het brandmerk herken ik het moedige ros, een verliefden knaap aan zijn oogen," declameerde Stipan. "Nu, juist geen knaap meer! Hoe oud zijt gij?" "Vierendertig, twee jaar ouder dan gij. Maar aan de jaren ligt het niet, gij hebt een heele toekomst voor je."
"Neen, als het een onrechtmatig voordeel was, dan zoudt ook gij dat niet met genoegen kunnen genieten, ik ten minste zou het niet kunnen. Om dat te kunnen, moet ik mij er van bewust zijn dat ik niet schuldig ben." "Wat dunkt je? Zullen wij ook nog niet wat naar buiten gaan?" vroeg Stipan Arkadiewitsch, die het moede werd zijn gedachten nog meer in te spannen. "Inslapen doen wij toch niet.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek