Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 1 juni 2025
"Verder zal het wel terecht komen," sprak Stipan Arkadiewitsch tot zich zelf, stond op, trok een grijzen met blauwe zijde gevoerden chambercloak aan, maakte die met de van kwasten voorziene koorden vast, zette zijn breede borstkas door een diepe ademhaling uit, ging met den gewonen elastischen tred van zijn krachtige beenen, die het weldoorvoede lichaam zoo gemakkelijk droegen, op het venster toe, trok het gordijn op en schelde.
Stipan Arkadiewitsch trad met hetzelfde eenigszins plechtig gezicht, waarmede hij zich in de gerechtszaal in zijn directorialen zetel placht neder te zetten, Karenins kabinet binnen. Deze ging met de handen op den rug op en neder en dacht er over na, wat Stipan wel met Anna bespreken mocht.
"Ja, vadertje!" antwoordde Stipan, "dat is nu eerst een gelukkige: drie duizend desjatinen in het Ezremowsche district, nog een schoone toekomst voor zich en daarbij zoo oorspronkelijk zoo geheel anders als wij." "En wat hebt gij dan te klagen, Stipan Arkadiewitsch?" "'t Is erg, ach, heel erg," sprak deze bij zich zelf en slaakte een diepe zucht.
"Het gaat goed! Een mooie plaats! Wesslowsky is u zeker wat in den weg geweest? Twee jagers met één hond, dat heeft geen eigenschap!" zeide Stipan, zijn zege daardoor verkleinend. Toen Lewin en Stipan Arkadiewitsch aan de molenaarswoning kwamen, was Wesslowsky daar reeds binnen gegaan.
Maar toen Stipan Arkadiewitsch, die kort na hem heenging, hem buiten op de trap inhaalde, hem bij zich riep en vroeg, hoe hij in de school de tusschenuren doorbracht, liet zich Serëscha, omdat hem de tegenwoordigheid zijns vaders niet stoorde, met hem in een gesprek in. "Wij spelen nu altijd spoorweg," antwoordde hij.
Stipan Arkadiewitsch wist, dat, als Karenin daarvan begon te spreken wat zij dachten en deden, degenen, die over zijn hervormingsplannen te beslissen hadden, en de oorzaak van alle gebreken in Rusland waren, hij dan gewoonlijk schielijk ten einde was. Inderdaad zweeg Alexei Alexandrowitsch nu, en begon nadenkend in zijn manuscript te bladeren.
Alles bij het oude?" Stipan Arkadiewitsch, die reeds lang wist, dat Lewin zijn schoonzuster Kitty liefde toedroeg, lachte fijntjes en zijn oogen glinsterden vergenoegd. "Gij hebt mij met weinige woorden gevraagd, ik kan je zoo kort niet antwoorden, want.... Och! excuseer een oogenblik."
Hier verliet de oude vorst Lewin en deze begaf zich op weg om Oblonsky en Turowzin op te zoeken, wier gezelschap hem het aangenaamst was. Hij vond Turowzin in de billardkamer en Stipan Arkadiewitsch in de deur in gesprek met Wronsky. "Niet, dat zij zich juist verveelt, maar dit onzekere en onbesliste in haar toestand...." hoorde Lewin Wronsky zeggen en wilde zich verwijderen.
Buitendien werd van hem gezegd, dat hij in het verkeer een rechte beer was en de tegenovergestelde neigingen en levensgewoonten van den tegenwoordigen chef bezat, die meer naar Stipans manier geleefd had. Zoo was dan de gedachte door hem niet vriendelijk ontvangen te worden geen aangename. Maar Stipan Arkadiewitsch had een vermoeden, dat alles wel terecht zou komen.
Toen Dolly dat domme lachje zag, was het alsof zij van pijn ineen kromp, met de haar eigen heftigheid brak zij in een stroom van harde woorden los en stormde het vertrek uit. Sinds dien tijd wilde zij haar echtgenoot niet meer zien. "Dat verwenschte lachen is de schuld van alles!" dacht Stipan Arkadiewitsch. "Maar wat te doen? wat nu te doen?" vroeg hij zich wanhopig af en vond geen antwoord.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek