United States or South Sudan ? Vote for the TOP Country of the Week !
Απ' αυτόν τον καιρό αρχινάει το ρωμαίικο το Βυζάντιο, και δω ξαναπαίρνουμε το νήμα της ιστορίας μας. Ήθελε ο Κωσταντίνος να συστήση Κέντρο χριστιανικό, πολιτικό, στρατηγικό. Δε γίνεται λοιπό να μην την έβαλε στο νου του τέτοια έξοχη τοποθεσία· από τότες έστησε τις σκηνές του στα ξώχωρά της να πολεμήση το Λικίνιο.
Φαντασία δε θέλει πολλή ν' ανιστορήσουμε το τι σκηνές θα βλέπαμε, τι λόγια ή και τραγούδια θακούγαμε, τι λογής ψούνια θα κάμναμε σ' αυτό το χώμ' απάνω, προ είκοσι αιώνες ας πούμε! Κι όμως η φαντασία τρέμει και σκιάζεται σα βάλη πλάγι τις δυο σκηνές: Εκείνη και τούτη. Ταπέραντο φως, και ταπέραντο σκότος! Την Ελλάδα, και την Ασία.
Το βέβαιο είναι πως η χριστιανωσύνη, και μαζί της το Έθνος μας, έπαιρναν τώρα το δρόμο τους χωρίς μεγάλη βοήθεια από το θρόνο, μα και το εναντίο, καθώς βλέπουμε από τις ακόλουθες σκηνές της δραματικής ιστορίας του Αθανασίου. Τον αφήσαμε τον Άγιο Πατέρα ξορισμένο στη Γαλατία, θυμούμαστε και του Αρείου το κακορρίζικο τέλος. Αν όμως ο Άρειος είταν αποθαμμένος, οι πολυάριθμοι οπαδοί του ζούσαν ακόμα.
ΧΟΡΟΣ Πλεύσον, Ατρείδη, και φθάσε εις την Τρωάδα ευτυχής, επίσης δ’ ευτυχής επάνελθε εκείθεν φέρων μοι πλούσια λάφυρα εκ της αλωθείσης Τροίας. * Η έκδοση έχει δύο συνεχόμενες σκηνές Ε’
Κ' εγώ ήμουν καινούρια στο σπίτι της και δεν ήξερα. Θεέ και Κύριε τι έγεινε! Καλέ έφθασαν στο χωρισμό! Μ α ρ ί α. Πώς σου φαίνεται αυτό που ήκουσες; Πώς μου φαίνεται; Μια σκηνή αληθινή της καθημερινής ζωής Έχω ακούσει τέτοιες σκηνές... Μ α ρ ί α. Της ζωής της ψεύτικης, εις την οποίαν με παρακινείς να θυσιάσω τας αρχάς μου.
Ο ΠΡΕΣΒΥΤΗΣ Σκότωσ' το γυιό, που για κακό δικό σου εγεννήθη. ΚΡΕΟΥΣΑ Πώς; είνε τάχα δυνατό; αχ, τούτο πως το θέλω! Ο ΠΡΕΣΒΥΤΗΣ Όπλισε τους ανθρώπους σου όπου σ' ακολουθούνε. ΚΡΕΟΥΣΑ Ώ, ναι! πηγαίνω. . . Αλλά που το πράμ' αυτό θα γίνη; Ο ΠΡΕΣΒΥΤΗΣ Μέσα στης ιερές σκηνές, που φίλους τραπεζώνει. ΚΡΕΟΥΣΑ Ο φόνος θάνε φανερός, κ' είν' άτολμοι οι δούλοι.
Κάποτε με πιάνει κάτι τι· δεν είνε αδημονία, ούτε επιθυμία, είνε μία εσωτερική άγνωστη ταραχή, που απειλεί να ξεσχίση το στήθος μου και που μου κλείνει το λάριγγα! Αλλοίμονο! αλλοίμονο! και έπειτα περιπλανώμαι στην τύχη ανάμεσα στις φοβερές σκηνές αυτής της εποχής, που είναι έχθρα στους ανθρώπους. «Χθες το βράδυ έπρεπε να βγω.
Τρεις φορές όμως φάνηκε ότι ο θαλασσινός άνεμος έφερνε στην παραλία μια μανιασμένη κραυγή. Τότε, δείχνοντας το πένθος τους, η γυναίκες χτυπούσαν τα χέρια τους, ενώ οι σύντροφοι του Μόρχολτ, μαζεμένοι παράμερα μπρος στης σκηνές τους, γελούσαν. Κατά το δείλι, φάνηκε, στο βάθος, το πορφυρό ιστίο: Ήταν η βάρκα του Ιρλανδού, που έφευγε από το νησί. Ξεφωνητά απελπισίας αντηχήσανε: «Ο Μόρχολτ!
Και πρέπει να σημειωθή ότι οι πιο αξιαγάπητες σκηνές που παραστάθηκαν στο θέατρό μας είναι κείνες που τις χαρακτήριζε ακρίβεια τελεία, όπως η αναπαράσταση του δεκάτου ογδόου αιώνος από τον κ. και την κ. Bancroft στο θέατρο του Haymarket, η υπέροχη παράσταση από τον Irving του έργου &Πολλή φασαρία για το τίποτε& και του &Κλαυδιανού& από τον Barrett.
Λέξη Της Ημέρας