United States or South Sudan ? Vote for the TOP Country of the Week !
Obok niego, kryjąc twarz dłonią, stoi tęga, wysoka dziewczyna w kratkowanym kaftaniku i w spódnicy z falbanami. Wicek odpycha ją łokciem. Poszła, małpo!... Lecz ona nie ustępuje. Trzyma go mocno za rękaw surduta. Wicek... taże spojrzyj! to ja!... Chłopak szeroko oczy otwiera. Olka! I purpura oblewa twarz młodą, wesołego i zdrowego chłopca.
Tu koło tego mostku, cała gromada jej przyjaciół robiła groble z piasku i kamieni, tamując odpływ kolorowej wody, którą farbiarz całemi cebrami nieraz wylewał. Tu Wicek, pierwszy raz przez nią namówiony, ukradł makagigę starej, może stuletniej żydówce, która drzemała nad deską, pełną łakoci, w cieniu oddrzwi bramy.
Taki tak!... ta dziewczyna rozczochrana włócząca swe bose nogi po ubitej ziemi izby to ona, ona sama, lat temu piętnaście! A ten chłopak z kołyski łeb wytykający toć to czysty Wicek, który krzykiem swym zdawało się nieraz, iż mury rozsadzi. Biła go za to po łbie, po pysku ile się zmieściło, a czasem znów porywała go i do piersi cisnąć zaczynała, z rozrzewnieniem nagłem.
Pod parkanami mknął biały kot, czając się i odskakując co chwila. Z dworku Burby dolatywały głosy harmonijki, grał na niej Wicek, siedzący teraz na stole, z którego nawpół ściągnięty obrus opadał na ziemię. Dokoła niego kręciło się kilka par w takt polki a stary Burba z dzbanka szklanego piwo do szklanek dolewał. Na oknach ledwo przymkniętych powiewały muślinowe firanki.
Wicek tymczasem dzień ślubu przyśpieszył i w kościele Panny Maryi Śnieżnej, wypomadowany, wyświeżony wieczną „uczciwość małżeńską” spoconej i ściśniętej gorsetem Kazi zaprzysiągł. W wilię jednak ślubu, gdy po raz ostatni do swego kawalerskiego mieszkanka wracał, rozmarzony libacyami swych przyjaciół i towarzyszy, potknął się o jakąś masę do desek przytuloną. Ki dyabeł?
Olka nie zdążyła się cofnąć, bratowa przeszyła ją oczami. Wicek! zawołała Wicek a pójdzi tu ino! Mąż zlazł ze stołu i, nie przestając grać, do okna poszedł. Co chcesz? zapytał. Odpędź-no jakąś małpę, co się pod oknami słania! Przytrzymując dziecko prawą ręką, lewą odkręciła rygiel i otworzywszy na oścież okno, miejsca mężowi ustąpiła.
Bo to... widzisz Wicek, ja sobie pieniędzy trochę złożyłam zaczęła prędko mogłabym porządną jaką kieckę przywdziać i wstydu byś ty nie miał!... Wicek cały się wstrząsnął. Nie o kieckę tu chodzi krzyknął ale o ciebie samą, słyszysz! Głowa ulicznicy pochyliła się jeszcze niżej. Słyszę, Wicku, słyszę!... Pokora drgała wielka w jej głosie.
Ty się jutro żenisz? zapytała wreszcie dziewczyna. Żenię, abo co? Nic!... daj ci Boże jak najlepiej! Przekleństwo uwięzło w gardle Wicka. A w którym ty kościele ślub będziesz brał? Wicek ramionami wzruszył. U Śnieżnej... ale, co ci do tego, ty mi czasem do kościoła nie przychodź! Słyszysz? Dziewczyna głowę podniosła.
Wicek szepnęła, w kąt bramy go pociągając powiedzże, co się tam u was dzieje? On oparł się o ścianę, znękany, przybity walką o byt. A cóż ma być. Córkę mam! Olka ręce na piersiach złożyła. Córkę? A jakże! Ładna? E!... czerwona jak rak... Gadają, że ładna! Do ciebie podobna? Albo ja wiem? Ale przecieć!...