United States or Fiji ? Vote for the TOP Country of the Week !


W jednej chwili, bez najmniejszego trudu, dziewczyna została umytą, ubraną i wypiękniała tak, że nikt by jej poznać nie mógł. Sama wieszczka zawołała nawet: Ach, jakaś ty piękna! O, nie piękniejsza od pani rzekł skromnie Kopciuszek. I chciała w rączkę pocałować wieszczkę, ale ta znikła jej z oczu.

Także czas sobie wybrał! I odtrącając mnie, zawołała po cichu przez drzwi uchylone na pannę Felicyę. W salonie paliło się kilka świec i lampa na dużym stole, na którym stał dymiący samowar wraz z przyborami do herbaty. Kilka osób skupiło się razem w przeciwnym końcu pokoju, dokoła wuja Ksawerego, który widocznie tylko co przyszedł, bo mokre futro miał jeszcze na sobie i czapkę w ręku.

Duszy mu wziąć nie potrafią. Ciało gnębić, to im wolno, zabić nawet wolno, ale duszę śmierć wyswobodzi. Wróci do niebieskiego Ojca, jak motyl, zrzucający osłony poczwarki, jak orzeł, lecący do światła, wróci omyta w krwi męczeńskiej po nagrodę. A ja zawołała a ja co zrobię? A mnie jak żyć bez niego? Ksiądz spojrzał na nią surowo. Czy jego kochasz, czy siebie w nim? zapytał.

Pan Ksawery siedzi od rana w biurze telegraficznem może przyniesie lada chwila wiadomość... Mamie wzrok rozjaśnił się. Więc macie jeszcze nadzieję? zawołała więc jeszcze jest ratunek? Bóg wielki, rzekł ksiądz do ostatniej chwili ufać i spodziewać się trzeba. Mamie głowa opadła znów na piersi. Nie, odparła ponuro daremno. Serce mi mówi, że daremno.

Na to gołębie, karmione codziennie przez nią, zastukały w okno i mówią: Puść, nas, puść, Kopciuszku, to ci pomożemy. Rózia wpuściła do kuchni gołąbki, które natychmiast powybierały mak z popiołu i wesoło gruchając, sfrunęły znów na dziedziniec. Mamusiu droga, mak już wybrany! zawołała Rózia: Pójdę na bal, pójdę! Co? ty, na bal? A ktoby cię tam wpuścił? zadrwiły z niej siostry.

Żaden odgłos ziemi nie zagłuszył w mej pamięci hymnu słyszanego w kijowskim kościele, w tym dniu pamiętnym, posępnym i ciemnym jak ten, który miał przyjść po nim. Wracając do domu, spotkaliśmy na schodach Leoncię. Panna Felicya rzuciła się do niej. I cóż, zawołała, czy pani przyjechała? Leoncia nie odpowiedziała nic.

Pysznie!.. zawołała uradowana Ola. Kazałam właśnie do powozu zaprządz, podwiozę cię... A śniadanie drugie już jadłeś? Nie, kochanie, czasu mi nie starczyło. Przekąszę coś nie coś na mieście... Mój ty biedaku !.. i pogłaskawszy pieszczotliwie męża po twarzy, uściskała go Ola serdecznie, taki zajęty zawsze, że nawet prawie nie można nigdy pomówić z tobą swobodnie...

Będzie im panna Felicya jeszcze słuszność przyznawać zawołała. A jak Stasia naszego nie stanie, a naszej pani o Matko Najświętsza nie dadzą go choć raz jeszcze przed śmiercią zobaczyć, pożegnać, to co wtedy będzie? Czy nie będzie to do końca życia gryźć i szarpać, że jej tego nie pozwolili zrobić? Prawda szepnęła spuszczając głowę panna Felicya straszna prawda...

Olka nie zdążyła się cofnąć, bratowa przeszyła oczami. Wicek! zawołała Wicek a pójdzi tu ino! Mąż zlazł ze stołu i, nie przestając grać, do okna poszedł. Co chcesz? zapytał. Odpędź-no jakąś małpę, co się pod oknami słania! Przytrzymując dziecko prawą ręką, lewą odkręciła rygiel i otworzywszy na oścież okno, miejsca mężowi ustąpiła.

Nie mogę, zawołała wreszcie. Łzy nie dają. Daj mnie, rzekła babcia podkomorzyna. I po cichu, szeptem, ale wyraźnie przeczytała słów kilka. Nie pamiętam dziś ich treści i po co?