Obok niego, kryjąc twarz dłonią, stoi tęga, wysoka dziewczyna w kratkowanym kaftaniku i w spódnicy z falbanami. Wicek odpycha ją łokciem. Poszła, małpo!... Lecz ona nie ustępuje. Trzyma go mocno za rękaw surduta. Wicek... taże spojrzyj! to ja!... Chłopak szeroko oczy otwiera. Olka! I purpura oblewa twarz młodą, wesołego i zdrowego chłopca.
I oto siedzę w swym pokoju w szarym brzasku, co jak błoto wciska się zewsząd. Gdybym wszystkie noce trawił na rozpustę, nie byłbym tak zmęczony, bezsilny. Poprostu z blaskiem dnia odeszła odemnie cała moc, i znużenie rzuciło się na mnie, jak na łatwą zdobycz. Mimo chłodu, oblewa mię pot.
Tyś winien także!.. ty również!.. To dzieło także twoje! szepce mu coś w duszy w tej chwili i instynktownie blednie, pochyla się i klęka po drugiej stronie katafalku. A Ola ściska, całuje teraz ręce, twarz i zimne czoło starca, oblewa je łzami, włosy ojcowskie pieści i tuli swą głowę do serca, co bić już na zawsze przestało!..
Słowo Dnia