United States or Cabo Verde ? Vote for the TOP Country of the Week !
Nie rozstaniemy się przecież nigdy, nie opuszczę cię nigdy. Słyszysz? Nie wierzysz mi? Jak błądzącego w górach otoczyły mię mgły, i zdawało mi się, że na okół równina, zewsząd gładka i czysta. Nic mi nie jest. Ale ja siebie nie znam, ja siebie się lękam. Ja byłem takiem dziwnem dzieckiem.
Hymn wniebowstąpień zewsząd się odzywa! ........................................ Jakaż to przestrzeń zielona podemną? Jakież sklepienie błękitu nademną? Wszystkiemi marzeń zasiane tęczami, Wszystkich aniołów zasute skrzydłami.. Słońc, gwiazd, księżyców okryte rojami! ........................................ ........................................
Trudno mu było całą unieść szyję, Krzyżactwo zewsząd kole, strzela, siecze: Wtem huf litewski nawałę rozbije Biorąc go między puklerze i miecze: Ten słabe razy swojemi poprawia, A ten od cudzych razów go zostawia.
Na omszonym wilgotnym głazie, po którym jeszcze niedawno fala się ślizgała, siedli, trzymając się w pół i cisnąc ku sobie, gdyż zewsząd potok rwący im groził. Mniemane niebezpieczeństwo, które zewsząd niby ich otaczało w potoku pół łokcia głębokim, czarowało ją i zachwycało. Jak tu dobrze, jak pięknie najdroższy. Ubóstwiam ciebie.
„Za życia pragnął sprawić mi wesele, A żem dostatnia i młoda, Zbiegło się zewsząd zalotników wiele: Posag wabił i uroda. „Mnóstwo ich marnej pochlebiało dumie, I to mi było do smaku, Że, kiedy w licznym kłaniano się tłumie, Tłumem gardziłam bez braku. „Przybył i Józio; dwudziestą miał wiosnę Młody, cnotliwy, nieśmiały; Obce dla niego wyrazy miłosne, Choć czuł miłosne zapały.
I oto siedzę w swym pokoju w szarym brzasku, co jak błoto wciska się zewsząd. Gdybym wszystkie noce trawił na rozpustę, nie byłbym tak zmęczony, bezsilny. Poprostu z blaskiem dnia odeszła odemnie cała moc, i znużenie rzuciło się na mnie, jak na łatwą zdobycz. Mimo chłodu, oblewa mię pot.
„Usłuchał Tuhan i za wojskiem goni, Lecz gdy noc spadła ponura, Słychać gwar zdała, szczęk i tentent koni I zewsząd straszny wrzask: ura! „Zagrzmią tarany, padły bram ostatki, Zewsząd pocisków grad leci, Biegną na dworzec starce, nędzne matki, Dziewice i drobne dzieci. „Gwałtu! wołają, zamykajcie bramę! Tuż, tuż za nami Ruś wali! Ach! zgińmy lepiej, zabijmy się same, Śmierć nas od hańby ocali.”
Tymczasem Gerwazy, Wystawiony na stołków i butelek razy, Już zachwiał się, już czeladź zakasawszy pieście Rzucała się nań zewsząd hurmem, gdy na szczęście Zosia widząc szturm, skoczy i litością zdjęta, Zasłania starca na krzyż rospiąwszy rączęta Wstrzymali się; Gerwazy zwolna ustępował, Zniknął z oczu, szukano gdzie się pod stół schował; Gdy nagle, z drugiéj struny wyszedł jak spod ziemi, Podniosłszy w górę ławę ramiony silnemi, Okręcił się jak wiatrak, oczyścił pół sieni, Wziął Hrabię i tak oba ławą zasłonieni Cofali się ku drzwiczkom; już dochodzą progów, Gerwazy stanął, jeszcze raz spojrzał na wrogów, Dumał chwilę, niepewny, czy cofać się zbrojnie, Czyli z nowym orężem szukać szczęścia w wojnie.
Wkoło nich śmiało się w słońcu miasto; wiosna czarodziejka nawet tu, w ciasne ogrodu mury, swój powiew balsamiczny tchnąć potrafiła oddychało się swobodniej, szerzej, świeżość majowa pieściła twarze śpieszących zewsząd tłumów, śmiejących się i wesołych. Stań! rzucił nagle i rozkaz Dzierżymirski, dotykając z lekka laską liberyjnych pleców stangreta.
Idzie wolno, kierując się bezwiednie aleją znaną, wiodącą ku mogile matczynej. Wkoło niego wznoszą się zewsząd wspaniałe grobowce: Verazzich, Sonzognich, Nasonich, Turatich, Brambillich, Pagnonich i innych włoskich rodzin i rodów.
Słowo Dnia