United States or Philippines ? Vote for the TOP Country of the Week !
Daj mi odetchnąć sobą, daj mi odetchnąć sobą... Pił oddech jej ust, jak woń kwiatu. Świat zakręcił mu się w oczach. Usiedli na trawie. Nie prowadzili nigdy ze sobą rozmów długich. Wśród tej przyrody, szczęśliwi jak ona, stawali się też, jak ona, cisi. Położył się na wznak, głowę na jej kolanach. Na tle jasnego błękitu widział nad sobą owal jej twarzy i złote płomyki jej włosów.
Hymn wniebowstąpień zewsząd się odzywa! ........................................ Jakaż to przestrzeń zielona podemną? Jakież sklepienie błękitu nademną? Wszystkiemi marzeń zasiane tęczami, Wszystkich aniołów zasute skrzydłami.. Słońc, gwiazd, księżyców okryte rojami! ........................................ ........................................
Widoki, wpadające mu w oczy, chwytał skwapliwie i czuł nieraz, że myśl jego, dotąd beznadziejnie zapatrzona w jedno wspomnienie, drgnęła raz i drugi, i uniosła się nieco, i spostrzegła skrawek błękitu nad domami i piosnkę usłyszała, którą nucił ktoś wysoko na poddaszu.
Ja was wyzywam duchy czy anieli, Co na błękitu gwiazdach królujecie Coście na wieki z czoła smutek zdjęli: Bom dziś szczęśliwszy na tym smutnym świecie, Niż wy w niebiesiech nie lękam się wzroków Waszych tęczanych i skrzydeł z płomienia Jak wy dziś płynę wśród światła potoków Jak wy, wznieść mogę nieśmiertelne pienia!
Odsłaniają swe jary, wzgórza i parowy, Już z jednego szum borów płonących dolata, Z drugiego cisza grobów, a z trzeciego świata Krzyk o pomoc i zawiew południa lipcowy. Zasłuchany, wpatrzony stoję tak do świtu, Aż niebo wron zbudzonych przesłoni gromada, Gwiazdy giną w jaśnistych roztopach błękitu, I gąszcz rosy na rzęsach zbłyskanych osiada.