Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 16 juni 2025
De eerste minister zei: "Wij moeten hem iets opdragen, dat absoluut onmogelijk is!" en hij gaf den koning den raad den jongeling te bevelen een kasteel te bouwen van de slagtanden van olifanten. Toen hij deze onvervulbare opdracht vernomen had, ging de jongeling weenende naar huis, en vertelde zijn moeder, wat er gebeurd was en voegde er aan toe: "Dit moeder, is volkomen onmogelijk!"
Toen hij het laatste vers las: «Die het zaad draagt, dat men zaaien zal, gaat al gaande en weenende; maar voorzeker zal hij met gejuich wederkomen, dragende zijne schoven" aarzelde hij een oogenblik en toen.... sprak hij den zegen uit. Na een oogenblik stil gebed lichtte hij het hoofd op en zag, dat de menschen nog wachtten.
En zich tot de weenende vrouw wendende: "Gij ziet wel, dat, indien gij zoo voortgaat, ik den tijd niet hebben zal om u aan te hooren. Dus nog eens, maak het kort!"
En toen Bodwild wakker werd, ging zij weenende heen van haar verleider, bevend voor haars vaders wraak, en bang, dat Weland zou ontvluchten. Koning Nijdhod had langen tijd tevergeefs op zijn zonen gewacht. Hij lag op een bank in de groote zaal van zijn paleis, en peinsde.
Wij maken hem verantwoordelijk voor alle gerucht, dat ons onderzoek voortaan zou komen storen!" Men hoorde nog eenige luidere gillen; maar welhaast verzwakten die galmen en hielden schier onmiddellijk geheel op. Een doffe zucht ontsnapte der beklemde borst van Jan Verhelst, die in den geest zijne schreiende kinderen en zijne weenende vrouw door den barschen veldwachter zag verdrijven.
Hij troostte haar en na den nacht bij haar te hebben doorgebracht om zich haar dienaar te toonen, bracht hij haar zonder verzoek af te wachten vijfhonderd goudguldens, welke zij met een lachend hart en weenende oogen aannam en Salabaetto was met haar belofte tevreden. De donna liet de datums verspringen.
Eline, ik bid je, praat toch niet zoo dwaas! vroeg Betsy zacht. O, jij vindt het vreeslijk shocking, niet waar? Nu maar stel je gerust, zoo erg was het niet. Zij lachte nog steeds, zeer gedwongen, weenende en ten laatste barstte zij in snikken uit. O, die akelige Reijer! Ik heb altijd zoo een pijn, hier in mijn hoofd, en het kan hem niet schelen, hij zeurt altijd alleen over mijn hoest.
Kom nu tot mij, die zoozeer naar u verlang: ge ziet het, dat ik reeds uwe kleur draag". En nadat ik had zien vervullen al de droevige diensten welke men den lichamen der gestorvenen pleegt te bewijzen, scheen het mij dat ik naar mijne kamer terugkeerde en aldaar naar den hemel opzag; en zòò sterk was mijne verbeelding dat ik weenende begon te spreken met eene werkelijke stem: "O schoonste ziel, hoe gelukzalig is hij die u aanschouwt". En terwijl ik deze woorden sprak onder een smartelijk gesnik van jammer en den Dood aanroepend tot mij te komen, begon een jong en lieflijk meisje, dat naast mijn bed zat, geloovende dat mijn weenen en mijne woorden eene klacht waren om de pijn mijner ziekte, in groote vreeze eveneens te weenen.
Nog eens kust ze hartstochtelijk het weenende knaapje en geeft het daarna over aan den menschlievenden bakker, zeggende: »O, dat loone u God, brave man! volg mij, tot daar, dáár«! En voort gaat de droeve stoet weer, het Hofpoortje uit. De schuit, die de vrouwen tot midden op het water zal brengen, ligt reeds gereed.
Nu breekt de zon door de wolken, die gij den dood-zelf waandet, Fiere gedachten vervullen U, vertrouwen vervult U, gij glimlacht, Gij vergeet, dat gij ziek zijt, zooals ik vergeet, dat gij ziek zijt, Gij ziet Uw geneesmiddelen niet meer, gij let niet meer op Uw weenende vrienden, ik zit aan Uw zijde, Anderen weer ik van U af, daar valt niet te weeklagen, daar is niemand te beklagen, Ik beklaag U niet, ik benijd U, want meer dan het geluk, dat wij kennen is U bereid.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek