Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 23 juni 2025
't Was soms zoo warrem, dat moeder in 'r jekkie, met d'r bloote hals, voor 't raam zat. En 's avonds, 's avonds was 't zóó raar luister-je nie? Vroeger keek-ie 's avonds nie na buiten d'r was geen buiten d'r ware enkel panne enne dan bleef 't gordijn neer nie voor de inkijk de inkijk van de panne, da's om te lache, waas? voor de gezelligheid as de lamp brandde.
Gaan 'k in die wachtkamer zitte, en zit te leze in 'n stuk krant, genaamd de Figaro, die 'k op verzoek van de kelner uit het café-restaurant Du Commerce had magge meeneme, onder 't gebruik van geen consumptie, angezien me middele dat séance tenante nie' toeliet. Maar niemand heeft me die wachtkamer binne zien gaan.
"Zij gerust, boas, 'k hou ou goe vaste." Hij was uit de sjees; Rozeke greep schreiend zijn hand en leidde hem met 't Geluw Meuleken naar binnen. "Hoe es 't Alfons? hoe goat 't mee ou?" snikte zij. "Stillekes,... 'k ben moe,... mijn bedde...." heeschte hij zuchtend. "Ha moar zet ou iest 'n beetse bij den heird, 'k 'n hè ou nog nie gezien, 'k 'n hè ou nog nie g'heurd," schreide Rozeke wanhopig.
O! Mamet ende Mahoen, Lieve vader, hoghe baroen, Die moet u gheven goeden dach, Ende oec mijnder moeder die ic noit en sach Meer dan nu te deser tijt! Ic ben al mijnder droefheit quijt, Die ic in mijn herte ontfinc. Doen ic vernam dat ic een vondelinc Was, doen waert ic die droefste man, Die nie ter werelt lijf ghewan, Maer het is mi ten beste al vergaen.
Het stond ineens vóór haar, vast als een wreede werkelijkheid en zij gruwde er van. Zij schudde hartstochtelijk het hoofd, met over hare wangen een kleur als vuur, met in haar oogen de onverzettelijke stugheid van een sterk besluit: "Nie nie, Ivo; nie nie, dat 'n es nie meugelijk, dat 'n kan niet ... Alfons ... mijn kinderen ... o nie nie, noeit, noeit!" Als door een veer bewogen stond hij op.
"Nie buiten komen, mejonkvreiwe; nie buiten komen ier da 'k ulder roepe! Mijne man es doar mee nog twie andere!" hijgde Rozeke. "Goed, we zullen wachten." antwoordde stil de jonkvrouw. "En ulder stil houên, ewoar? Da z'ulder nie 'n heuren?" "Ge moogt gerust zijn, Rozeke." "Ze goan noar de peirdstal, bezinne!" berichtte 't Geluw Meuleken. "O, gelukkig!" riep Rozeke.
Ja want d'r ware tòch geen getuige!... "Maar jewel, hoor, da' kon met fesoen nie meer deur die beugel.
Jan bezag het spook zoo 'ne' zekeren tijd en hij vreef aan zijn' oogen, want hij docht dat het nie waer was; maer als het spook hem verruerde, dan zag hem pormentelak dat het 'ene geest was.
Eerst zoo plotseling zijn moeder en nu ook nicht Begijntje... o, wat volgden ze elkaar spoedig op, de twee goedige oudjes! "Z' hè van den uchtijnk d' Heilig Olie g' had," fluisterde het jong begijntje. "Zoe ze mij nie zien? Zoe ze mij nie heuren?" vroeg hij diep ontroerd. "'K en peist niet," antwoordde zij.
"'k Hoefde geen boodschappen te doen.... die deeën ze zelf." "En waarom deden ze die zelf?" "Ik denk, omdat de Juffrouw mijn nie misse kon." "Je was er toch den heelen dag?" "Ja," zei Sprotje. "Was er dan den heelen dag wat te werken?" "Altijd genoeg," zei het kind. De dokter had een gebaar, dat Sprotje niet verstond.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek