Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 9 mei 2025
Lise, die een daalder verdiende, omdat ze zestien was, versnoepte alles. Die had altijd een toetje met zoetigheid. As je vriendin met d'r bleef, stopte ze altijd toe. Maar ze was zoo'n jongensgek. Ze maakte afspraakies. En de jongens deeën zoo gemeen. Jassus. Nou nog èèn knoopsgat. Hè, wat staken d'r oogen. Morgenavond kreeg ze d'r tien stuivers.
'n Scheut in 'r nek hielp 't best. Suf, waarlijk wezenloos zat de meid op 'r bed, 't haarstaartje zwart van vocht. "Chris," zeide meneer, "'t spijt ons wel dat je zoo geschrikt ben we hebben gèvlógen." "Chris, meid," sprak mevrouw, "we deeën ons eerste toertje...." "Toe nou, Chris bederf 't tochtje niet," zei juffrouw Amélie.
Het weer hielp 'n handje mee, om de aandacht te verplaatsen. 'n Allergeweldigste storm stak op, twee dagen, drie nachten. Voor 't stadhuis werd 'n boom ontworteld, 't regende dakpannen, drie-kwart van de straatlantaarns woei stuk. Die ontzettingen deeën de menschen thuis blijven en achter damp-bleeke ruiten over ongelukken en akeligheden praten.
Hij had 'r uitgelachen, 'r voor de mal gehouen, 'r op de vette schouders geklopt, 'r in d'r zij gepiekt, zooas-ie wel meer dee as-ie uitgelaten was. Nee, van onzuivere dingen bij de familie Zwaluw geloofde-die niks. Menschen die op geen duizend gulden hoefden te letten, die de mooiste auto van de heele buurt hadden, 'n pracht van 'n Peugeot met magnetische ontsteking en 'n reserve-auto voor vies weer en d'r eigen electrisch licht in huis brandden, menschen die prompt alle dagen betaalden, nooit 'n kwitantie terugstuurden, menschen die de béste buren ontvingen en om de haverklap groote reizen deeën, nee, vette Chris kon in 'r bolle hoofie opzouten w
"'k Hoefde geen boodschappen te doen.... die deeën ze zelf." "En waarom deden ze die zelf?" "Ik denk, omdat de Juffrouw mijn nie misse kon." "Je was er toch den heelen dag?" "Ja," zei Sprotje. "Was er dan den heelen dag wat te werken?" "Altijd genoeg," zei het kind. De dokter had een gebaar, dat Sprotje niet verstond.
Nou zou-ie voorzichtig loopen... de grond lag vol erwten... als je d'r op trapte lachten ze weer... Wat was 't weer snikheet... De kachel stond gloeiend.... Jawel de pook stak er weer uit... Nou zou-ie d'r niet weer ankomen zooals laatst ... toen-ie dacht dat ze koud was ... toen-ie zich zoo leelijk gebrand had.... Wat gloeide z'n rug van de warmte!... Maar als je je omdraaide smeten ze met proppen of deeën weer gekke dingen... die kwajongens..
En weer, bij 't sputtrend getekker der olie, bij 't schichtigend sterven der vlam, sloeg-ie z'n armen om 't kloppend vleesch van 'r lijf, 't jong vleesch dat de spanning der blouse benauwde, weer zoog-ie 't vocht van 'r mond, deeën 'r scherpe tanden 'm pijn. De kaars knetterde, doofde.
Meneer klepperde even langzamer bij 'n zoldervenster. "Piet!", zei mevrouw streng. "Wat doet pa, ma?" "Niets," zei mevrouw uit 'r humeur. Dáár zou ze 'm thùis over onderhouen. Binnen loeren bij 'n juffrouw, die 'r avondtoilet maakte. Ergerlijk hoe je géén man kon vertrouwen en nog ergerlijker dat de menschen, zonder overburen, zoo ongegeneerd deeën. Amélie leidde de verbolgen gedachten af.
Zulleke heerlike mense, die allemaal zulleke echte, zulleke heerlijke avonturen hadden. Wacht eventjes. Effen den zoom vouwen. Zoo. 't Was toch mooi goed. As je 't over je been streek was 't zoo glanzig as zij. Nou verder. Wat 'n zonde dat't nog niet af was. As ze eerst d'r taak had klaargemaakt, kon ze nou lekker in bed leggen lezen. Nou was 't laat voor niks geworden, deeën d'r oogen pijn.
Vlak bij het raam, op een muffend matras leien er vier, en in den kelder naast vodden en ton kropen twee jongens waarvan een al verdiende met vodden-sorteeren. Vroeger had Stella 'r ook geslapen, maar de jongens grooter geworden, deëen zoo smerig dat de armendokter 'r an te pas was gekomen.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek