United States or Côte d'Ivoire ? Vote for the TOP Country of the Week !
Leert heur vloamsch! antwoordde Florimond, die een vurig vlaamsch-gezinde was. Da kan ze, zuchtte Fonske. Florimond keek hem strak aan, met glimlachenden mond en schitterende oogen, als in geestdriftig nadenken. Hawél, weet-e watte: 'k zal ou Fransch leeren. Fonske sprong van blijdschap op. O! da-ge dá wilde doen! Da-ge dá wilde doen! smeekte hij als in een vrome bede. En het gebeurde.
Maar treiterend-grinnekend, met een borrel in zijn hoek gezeten, staarde hij haar aan; en plotseling hoorde ze zijn stem, zijn ruwe, nijdige vijand-stem, die schimpend vroeg: "Hawèl, hoe es 't gegoan? Hèn z' heur in de put gekregen? Zit ze 'r in, joa? En komt ze 'r nie mier uit?" Zij keek hem even aan, koel en strak, met hooghartig misprijzen.
Hawel, 'k zal ulder da ne kier goan vertellen," zei Belzemien, met een glimlach der fijne lipjes zijn plaats als hoofd van 't huis in den leunstoel bij den haard innemend. En hij begon een langdradig en ingewikkeld verhaal van hun bezoek aan Tante.
Zij voelde zich gesard en ook eindelijk kwaad worden. Haar oogen schitterden en een heete kleur kwam over haar ingevallen wangen "Hawèl, moeder, as ze 't ou vroagen zeg dan veur mijn poart dat 't leugens zijn!" riep zij eensklaps nijdig en bits. De oude vrouw schudde zuchtend en kreunend het hoofd.
Heel leuk en kalm stapten Deeske en Theofielke door het glazen portaaltje naar buiten en zetten hun weg verder voort. Hawèl! wat dijnkt ou? Zoên we leute hèn vandoage! lachte Theofielke. Deeske, de koontjes vurig-rood en de kleine oogjes oolijk schitterend, moest het van dolle pret even uitschateren. Of ze leute zouden hebben met dat valsche stuk!
Hawèl, in ploatse van achthonderd kilos, die 'k ou betoald hè, worden d'r negen honderd vijftig. 'K hè ou dus dien dag veur honderd vijftig kilos bestolen! Honderd vijftig kilos aan zeven centiemen de kilo, da moakt tien fran en half. Mee den intrest van mier dan vijftien joar doarbij gerekend, hoevele zoe da zijn? Twintig fran? Vijf en twintig?
"Ik zoe 't nog 'n joar uitstellen," antwoordde hij. "Whèn nog al wa heui over van passeerde joare en die semiek 'n es toch dikkels moar vervalschten kucht." "Hawèl joa, we zillen nog 'n joarke wachten." Hij knikte met het hoofd en was weg. Zij voelde 't wel, zij was geheel en al, voor wat 't beheer der boerderij betrof, aan zijn wil en besluiten overgelaten; zij zelve had er geen verstand van.
En eensklaps moed-vattend, met een schuw-schichtigen blik op Cordúla, die maar aldoor stom en stug en roerloos stond te luisteren: Hawel, zuster, wilt-e gij 'n eitsje koken? 'K zal in de kelder om bier goan?" Plotseling slaakte Leontientje een kreet: O, mon oncle Constant, mijn blommen, mijn blommen, woar zijn toch al mijn scheune blommen!" Ou blommen!" riep Standje, die eerst niet begreep.
"Hawèl, loat ze goan en neemt er ander!" had moeder Van Dalen reeds meer dan eens nijdig uitgeroepen. Maar wanhopig haalde Rozeke de schouders op: moeder leek wel gek haar zulken raad te willen geven. Wat zou ze, wat kon ze, geboeid en gekneld als ze daar zat, met nieuwe, onbekende dienstboden aanvangen?
Zij was niet bang meer voor hem; voor niets meer was zij bang. Zwijgend nam zij haar mantel af en ging hem in de kamer weghangen. Hij dronk ineens zijn borrel leeg en slaakte dof een vloek. "Hawèl, nondedzju! Zij-je deuf of stom geworden?" gilde hij ruw, toen ze na een poos weer in de keuken kwam. "Hè-je nie g'heurd wat da 'k ou gevroagd hè?"
Woord Van De Dag