Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 2 juni 2025
»Ik heb zoowaar het vervolg,« komt een derde vertellen: »luister maar toe; wat was ook weer je laatste regel? »Met zijn vonklend stargewemel« ja juist: Prijzend als op d'eersten dag, 't Eenig en Alhoog gezag. Hoorbaar klinkt het uit de stroomen, Uit de velden, uit de boomen, In een eindloos lofchoraal.
Mij dacht, gij zoudt in eindloos hooger sfeer Vertoeven; en de kindren ook, als zij Onze aard verlieten; en ik wenschte er bij, U allen, ware 't ook éen enklen keer Na honderd jaar, te ontmoeten; en den Heer Al ware 't éenmaal om de duizend jaar.... 'k Sloeg nog de handen dankende in elkaâr! Wees wel te moê. Met eere neemt Hij aan Al wie Hij aanneemt.
Geen windeken en waakt: november houdt den staf, en stelpt dat wekken mocht het eindloos duister graf des aardrijks. Ongebaand en dood zijn weg en straat; de voet alleen verwekt, en 't stappen van die gaat, een doof gerucht in 't loof, dat, afgevallen, plekt den grond, dien 't in een' spree van doodsche varwen dekt. 't Is stille.
Maar voor Annie was er in dien stemmenklank verheuging die haar diep-gelukkig maakte; het was iets heel bizonders, hoogs..., niet teer toch, juist heel sterk..., en nog nooit, nog nooit gekend of maar vermoed.... Zij droeg het heerlijk in haar lichte hart en hoofd.... Dat het mogelijk was zich zoo vertrouwelijk te voelen met een ander!... 't Was of ze er ook intiemer met zich-zelf door werd.... Nooit was ze zoo geweest, met niemand!... Gedachten aan Louis verdrong ze, als een plicht die uitgesteld kon worden..., later, later dat weer.... Nu genieten van intiem zijn.... Alles zou ze Paul wel willen zeggen, alles wat ze ooit gedacht, gevoeld en ondervonden had.... Maar álles was onmogelijk.... Er was zoo eindloos veel....
Maar op haar gezicht komt een uitdrukking van verachting voor deze arme wijsheid. Het ondoorgrondelijke rijst voor haar op! Zij voelt den geest, die in alles leeft. Zij voelt de macht, die gebonden neerligt in alle schijnbaar doode stof, maar die zich ontwikkelen kan tot eindloos wisselend leven. Met duizelend hoofd zoekt zij een naam voor het goddelijk leven in de natuur.
Ze duikt heur aangezicht beneên des werelds neggen , die, eindloos, slinks en rechts, hun lange lijsten leggen; die 'k opwaardstriemen, die 'k een' wolke twee of drie den zonnezienden kant geheel vergulden zie.
En daar, waar zonnestraal nooit in kon dringen, Waar nooit het oog der toorts een bodem zag, Schijnt kermend zich een reus in boei te wringen: Wat of dat klotsen toch beduiden mag, Dat jammeren, dat de echoos ondervingen?... Uit diepte en afgrond stijgt een eindloos „ach!”
En Ellen brak in jubel uit, En viel haar aan de borst. »Dat andwoord, Vrouwe! loone u God: »Dat spelt me een eindloos zoeter lot »Dan ik ooit hopen dorst. »Neem nu mijn droef en blij vaarwel: »Ik trek naar ander oord; »En zoo gy ooit my wederziet, »Dan is 't in Hollands rijksgebied, »En Vrouwe van Montfoort!"
Maar vroeger, toen Hoogmogenden der Staten Daar in den zomer poosden van 't bewind, En staat en krijg voor huis en vreê vergaten, En kind'ren stoeiden over 't melkwit grint, Toen leefde 't Huis en de bevolkte stroom Wiegde de schepen, die blank-zeilig gleden, Vredig van gang naar 't schatrijk Amsterdam, Nu droomt het landhuis daar zijn eeuw'gen droom Van eindloos heimwee naar die lang geleden Glorievolle eeuw, die nimmer wederkwam.
Drieduizend jaar van uren onbeschermd Door slaap, en oogenblikken steeds gekloofd Door felle pijnen, tot zij jaren schenen, Foltring en eenzaamheid, wanhoop en smaad, Die zijn mijn rijk: eindloos roemruchtiger Dan de gebieden, die gij overschouwt Van onbenijden troon, o Machtge God!
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek