Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 10 juli 2025
"Hier zijn wij er, en daar komt Effie met allerlei malle bokkesprongen aanhuppelen, Dat kind lijkt wel gek." Den volgenden ochtend het was Vrijdag vertrok Lady Honoria in de beste luim, van Anne vergezeld.
"U gaat naar de Rookerige stad om den kost te verdienen, niet waar, paatje?" "Ja, lieve, om den kost te verdienen." "En hebt u wat verdiend, paatje?" "Ja, Effie, heel veel." "Waar is het dan? In uw zak?" "Neen, dat juist niet. Ik heb vandaag een groot proces gewonnen, en daar krijg ik veel geld voor." "O," hernam Effie nadenkend, "daar ben ik blij om. U wint graag, niet waar, paatje?"
Geoffrey had daar niets van gehoord, maar op zekeren Zaterdagnamiddag wat vroeger dan gewoonlijk thuiskomende, vond hij het kind tentoongesteld voor een kamer vol gezelschap, en gekleed in een allerwonderlijkst costuum, dat haar, wat niet onnatuurlijk was, bizonder beviel. Hij zeide op dat oogenblik niets, maar toen eindelijk het gezelschap vertrokken was, vroeg hij wie Effie zóó had opgeschikt.
Niet voordat zij sprak, begreep zijn verdoofd brein dat hij zijn vrouw zag. "Wat ben ik blij dat ge weer beter zijt. Ge hebt me doodelijk verschrikt. Ik dacht dat ge verdronken waart." "Dank u, Honoria," zeide hij, met een flauwe stem, en meteen kermde hij, door een nieuwe vlaag van hevige benauwdheid aangetast. "Ik hoop dat niemand Effie er iets van gezegd heeft," zeide Geoffrey een poos daarna.
Moeder kwam niet, en Anne zei dat bidden maar allemaal gekheid was. Tantetje liet mij altijd mijn gebedje opzeggen." "Ja, lieve, en dat zal ik ook doen. Kom, ga op mijn schoot op je knietjes liggen, en zeg het op." Te midden van haar gebedje dat Effie zich niet zoo goed meer herinnerde als zij wel had kunnen doen kwam de kamermeid terug. "Met uw verlof, mijnheer, haar Ladyschap "
Even over negenen ging er een trein hij kon er den volgenden ochtend te half zeven zijn. Maar Effie was ziek welnu, voor vier-en-twintig uur zou zij wel oppassing hebben; zij was in geen gevaar, en hij moest gaan die folterende spanning kon hij niet uithouden. O, als zij het werkelijk gedaan had! Geoffrey nam een vel papier en beproefde te schrijven. Hij kon het niet, zijn hand beefde te zeer.
Zij omhelsde Effie echter met een vertoon van hartelijkheid, die door het kind nauwelijks beantwoord werd, en gaf intusschen knipoogjes aan den conducteur, die met het afnemen der kaartjes belast was. Hoewel het nog vroeg in het jaar was voor zwaren mist, was Londen toch in duisternis gehuld.
Instinctmatig had Geoffrey naar Beatrice gezien. Hij wist niet of dit plan haar aangenaam was. Hij wist dat zij veel werk had, en wilde haar ongaarne nog meer moeite veroorzaken, want hij vermoedde dat de last om voor Effie te zorgen wel op haar zou neerkomen. Maar de uitdrukking van haar gelaat zeide hem niets; het was volkomen lijdelijk, en oogenschijnlijk onverschillig.
Nu kwam de drukte van het vertrek. Effie werd in de vigilante met de bagage weggezonden, onder toezicht van Betty, de dikke Welsche dienstmaagd. Beatrice en Geoffrey zouden te voet naar het station gaan. "'t Is tijd om afscheid te nemen, mijnheer Bingham," zeide Granger. "Vaarwel, vaarwel! God zegene u. Ik heb nooit zoo'n aangenamen commensaal gehad. Ik hoop dat gij nog eens terug zult komen.
Gij hebt dat praatje zeker van Effie gehoord; het kind moest een pak slaag hebben voor haar verklikken en het zal wel niet eens waar zijn." "Effie zal voorzeker geen pak slaag krijgen," antwoordde Geoffrey, op strengen toon. "Ik waarschuw u, dat het ieder, die haar met een vinger aanraakt, slecht zal bekomen." "O, heel goed, bederf het kind maar. Ga uw eigen gang maar, Geoffrey!
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek