Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 17 juni 2025
Theofielke, den rug naar hen gekeerd, hield intusschen de oude, suffe moeder aan de praat. Joa moar, hoe zit dat? Hé-je gij èùk geld? vroeg zonder omwegen Veel-Hoar. Theofielke zal ou vijf fran gêen, beloofde Deeske. Joa moar, en gij? Hij hè 't geld, lijk of ge gezien hèt. Hij zal betoalen veur ons alle twieë. Hoe, veur alle twieë? Wel joa, w'hèn lotse getrokken. Ik há 't langste.
Met haar lispelenden mond kon zij niet goed de s uitspreken en als zij "dreupels" wilde zeggen, klonk het in haar brabbeltaal alsof zij "dreupelfs" zei. De boeren spotlachten, bootsten haar verdraaide uitspraak na. Dreupelfs! We 'n hên gien dreupelfs besteld. W'hên pinten bier gevroagd. De vrouw werd nijdig: G'hêt wèl dreupelfs gevroagd! We'n hen gien dreupelfs gevroagd!
G'hè 't zitten vandoage, geleuf ik! kon Veel-Hoar niet nalaten uit te roepen. Ha, w'hèn toch watte! meende Theofielke, met een trotsch gebaar het stuk weer in zijn zak verstoppend. Fluks, terwijl ze een der glazen volschonk, berekende Veel-Hoar, dat beiden haar 'n paar keer schuldig stonden. Vijf frank! dat kwam zoo wat uit. Dat stuk moest ze hebben! Haar oogen glinsterden.
Verdeeke joa 't, riep Florimond. Ala, Fons, presenteert ons ne keer. Met tegenzin, hoog kleurend en gegeneerd, voldeed Fonske aan 't verzoek: Lisatje, da zijn tweeë van mijn kameroaden uit de tiekenschole. W'hèn ou portret gezien mademoiselle, 't es scheune, zilde, zei Florimond met stralende oogen. Es 't woar, meniere; glimlachte 't meisje schuchter den blik neerslaande.
We goan ons nou al te goare ne kier ienige doagen firm wel doen en we zillen spoaren as 't geld op es!" Leontientje kwam terug in huis gehuppeld, het frisch-blozend gezicht half onder haar geurig-gouden bloemenschat verborgen. Wa hè ze zij doar!" riep Cordúla nurksch verbaasd. O! zuk 'n scheune blommen, tante, w'hên ze lang de wig getrokken!" juichte 't meisje.
Zelfs Picavet en Van Speybroeck, die het nu niet meer zóó benauwd hadden, deden toch ook, voor de gezelligheid, nog eens mee. Toen konden zij eindelijk praten. Zij waren niets over zichzelf tevreden. Na eenig gegrijns en gezichtsvertrekken sprak Donckers het eindelijk in duidelijke woorden uit: W'hén ons doar 'n onveurzichtige belofte loaten afpersen. Niemand protesteerde.
"Hij 'n moe hij niet wirken, mevreiwe; hij 'n kan hij euk nie wirken. We zoeken ons noar nen twiede knecht; moar 't zijn amoal greute onkosten, mevreiwe, en w'hén al zuk 'n slecht joar g'had mee zijn ziekte." "Daarvoor moet ge 't niet laten, Rozeke; als ge iets noodig hebt zijn wij daar om u t' helpen." Zij zochten naar een tweeden knecht, naar een bekwamen paardeknecht.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek