Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 11 mei 2025
"Oe voader?" zei Deine-Meu vragende; en op een knikken van het knaapje schudde zij het hoofd en zuchtte: "Teunis! Teunis!"
"'k Bin Paul, voader," hernam de zoon, en vervolgde, ofschoon zijn stem van ontroering beefde: "'k Wou oe nog zoo gern is zien eer da'k weggoai. Bi'j niet wel voader....?" "Goa moar vort; 't brandt mien in 't heufd," was het antwoord. "Och! 'k wou oe zoo geern zeggen, da'k altied veur oe gebeejen heb," hernam Paul: "en da'k nóg veur oe bidden wil voader."
Kom toch is hier?" en Gijs antwoordt: "Mag dat voader?" de verlegenheid van denzelfden Gijs, die, als hij eten bestellen moet, een reiziger aanspreekt, welke hem het zelfstandignaamwoord "Ezel!" toesnauwt al deze en honderd andere kleine trekken zijn van eene verrassende comische kracht en getuigen tevens van zooveel fijne studie en trouwe schildering der werkelijkheid, dat ze aan Cremers arbeid eene schitterende toekomst waarborgen.
Noar de Karmis, is 't niet, voader?" zijne kinderlijke dankbaarheid, als een knecht uit den Doelen hem zijn reiszak afneemt en hij beweert, dat het "veul te vrindelijk" is de kluchtige naïeveteit van beiden, vader en zoon als ze, in twee verschillende vertrekken opgesloten, elkander toeroepen door het houten beschot: "Jong! woar zit ie? Wat zuwwe nou doen?
"Och voader, dat weet ie zoogoed as ik," hernam Paul: "starven mot ielk mins, en de ouwe motten 't erste." Het scheen wel alsof het denkbeeld van sterven den zondaar nimmer zoo akelig had toegeschenen als in dit oogenblik. Strak vestigde hij zijn doffe oogen op den zoon, en eenige malen riep hij met een akelige stem: "Starven.... starven!" en daarna: "o God! o God! help mien! help!"
Hij wendt het oog van het mugje aan den zolder naar 't kalf in de wei.... "De voader.... van Kam.... ? Domenei meint wie de voad'.... van Kam was....?" "Ja wel Jochem, dat moest je me eens zeggen." Jochem diepzinnig: "Joa moar, za'k verzinken, da's buuten de biebelse historie-vroagen! De voader.... van Kam....? dat zin striekvroagen.
Nu begon er een discours tusschen de beide boeren, zoo grommend, echt boersch, en tevens zoo zacht, alsof ze vreesden moeder de vrouw te zullen wakker maken; en eenige minuten later vertrok Gijs, met 'en nije blauwe pluummuts, na een: "G'en nacht voader," naar No. 72.
Hoe die man "neen" had gezeid, en den noam van dat lozement had gevroagd; en dat Gijs toen had gemeind, dat 't Verdoel of zoo wat was; en hoe de man hen toen twee straten verder een Hotel had aangewezen, dat voader en zoon hadden aangegaapt, en daarna hadden uitgeroepen: "Dat is 't, dat is 't!" Het vlugge springkonijn, de jongeheer Karel, was al spoedig weder present.
Kom toch is hier!" "Mag dat, voader!!!!!?" schreeuwde Gijs, zóó hard, dat ze 't op straat best hooren konden. "Zeker!" riep Gerrit. Gijs liep op de teenen naar de deur, en sprong, alsof de dood hem op de hielen zat, van No. 72 in No. 71. "Zie jong," zei Gerrit, toen Gijs behouden binnen was; "doar zitten we nou, en 'k het 'en honger da'k schêl zie." "Ik ook," betuigde Gijs.
Ielken oavond krie'k woames, en as voader, zoo as Bart van noast ons zeit bezopen is, dan sleet ie nog harder, en as 'k dan mot greinen, of 'en hout griep en weerum sloai, dan wordt voader nog vuulder als vuul; en nou...." "En nou....?" herhaalde Deine-Meu.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek