Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 8 juni 2025
Niet voordat zij sprak, begreep zijn verdoofd brein dat hij zijn vrouw zag. "Wat ben ik blij dat ge weer beter zijt. Ge hebt me doodelijk verschrikt. Ik dacht dat ge verdronken waart." "Dank u, Honoria," zeide hij, met een flauwe stem, en meteen kermde hij, door een nieuwe vlaag van hevige benauwdheid aangetast. "Ik hoop dat niemand Effie er iets van gezegd heeft," zeide Geoffrey een poos daarna.
Wat behoefdet gij hier terug te komen?" vroeg een der omstanders. "Ik, ik kon niet anders," kermde Potter; "ik zou zoo gaarne weggeloopen zijn, maar ik werd naar deze plaats als gedreven." En hij begon weder te snikken.
"Hoor je 't?" fluisterde Nel. Door knikte. De angst benam haar bijna den adem. "Zullen we vader en moeder roepen?" fluisterde Nel weer. "'k Durf niet," kwam bijna onhoorbaar uit Doors mond. "Ik ook niet," klonk het wanhopig naast haar. "Luister eens. 't Is precies, of ze met sleutels rammelen," zei ze en kneep Door van angst in den arm. "Ik durf onmogelijk opstaan," kermde Door.
De Tooverspin werd eindelijk ontdekt in een kelder, waar hij kermde van de pijn, terwijl bloed uit een wond aan zijn kop stroomde, welke wond door een zwaard was toegebracht. Onmiddellijk werd hij gedood, en met zijn dood verdween ook de kwade invloed, die de oorzaak geweest was van de ernstige ziekte van Raiko.
Bergounhoux of Pagès riepen hem dan toe: Het is te laat, gij hebt berouw, omdat gij bang zijt, lafaard. Al een halfjaar, al een jaar lang, hadt gij berouw kunnen gevoelen. Hij haalde met moeite adem en zonder hun bepaald te antwoorden, kermde hij: Ik heb berouw, oprecht berouw. Hij had de koorts gekregen, want hij sidderde over zijn geheele lichaam, terwijl hij klappertandde.
Maar Justus lette niet op den schorren lach, waarmede de ongelukkige om den hoek der straat verdween. »Hildegarde!" prevelde hij: »Hildegarde, zegt ze.... Ja kind, je hebt gelijk, ik kom!... Ik wist niet wat ik deed, Marieken. Ik geloof dat ik krankzinnig ben!".... Mèt gaf een krampachtig schreien aan zijne geweldig overspannen zenuwen lucht. »O!" kermde hij: »nu is =alles= verloren!"
Langzaam zag hij wat naar beneden vallen, en plotseling werden de geel-roode vlammetjes van het haardvuur onnatuurlijk groot, en wat hem nog het meest deed schrikken, helderblauw. Tegelijkertijd klonk er zulk een schrille kreet door den schoorsteen, dat hij op zijn stoel zat te beven. "O, o," kermde hij, "daar is ze al, o, o, wat moet ik beginnen. Hu!"
Hij kermde en kreunde zoo luid en aanhoudend, dat de muilezeldrijver daar eindelijk door wakker werd en hem met barsche woorden verzocht, zich stil te houden en niet andere menschen in hun slaap te storen.
"Groote Hemel!" kermde hij, "en mijn zwaarte moet haar naar beneden getrokken hebben. Is zij dan dood?" "Dat kunnen wij nog niet met zekerheid zeggen. Wij gelooven het wel." "De Hemel geve, dat zij niet dood is," zeide hij, meer bij zich zelf dan tot den ander. En overluid liet hij er op volgen: "Verlaat mij, ik ben nu weer in orde. Ga haar helpen.
In het late voorjaar kwamen er nog een paar heel gure dagen; de zwakke kinderen leden er onder en in een snerpend kouden nacht werd zij wakker door het gekreun van Mary Wren, die hevige kiespijn had. "O, het spijt me zoo dat ik u wakker heb gemaakt, maar ik kòn mij niet meer inhouden; ik heb zoo'n pijn, zoo'n pijn en ik ben zoo koud!" kermde het arme kind, toen Hedwig bij haar bed kwam.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek