Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 15 juni 2025
En ik zou wel eens willen weten, wie hetzelfde kan zeggen; nou Fagin?« »Niemand, jongen,« antwoordde de Jood, »geen ziel, Tom. Ik weet niemand, die het doen zou, behalve jij; niemand.« »Ik zou me baantje schoon hebben kunnen vegen, als ik haar had willen verklikken; is 't niet Fagin?« ging het arme, half-onnoozele slachtoffer voort. »Eén woord van mij zou haar der in gebracht hebben; nou Fagin?«
Het rumoer bedaarde en men vroeg Fagin of hij iets te zeggen had, dat het doodvonnis zou kunnen opschorten. Hij had zijn luisterende houding weer aangenomen en keek den ondervrager strak aan, terwijl deze de vraag deed; maar ze werd tweemaal herhaald eer hij ze scheen te verstaan, en toen mompelde hij slechts, dat hij een oud man was een oud man een oud man en ging van gefluister tot stilte over.
Bolter zichtbaar aangroeide en tegelijk getemperd werd door eenige weldadige angst, waar Fagin bijzonder veel waarde aan hechtte. »Het is dit wederzijdsche vertrouwen, door ons in elkander gesteld, dat mij troost onder zware verliezen,« zei Fagin. »Gistermorgen werd mijn beste helper van mij weggenomen.« »U wilt toch niet zeggen, dat hij dood is?« riep Mr. Bolter.
Fagin wenkte hem, nu niet verder op haar te letten; na een paar minuten verviel het meisje in haar gewone doen. Fagin fluisterde Sikes in, hoe hij niet bang hoefde te zijn, dat zij ontsnappen zou, nam zijn hoed en wenschte hem goedennacht. Bij de kamerdeur bleef hij even staan, keek rond en vroeg of iemand hem de trap af kon bijlichten.
»Mijnheer Bolter,« zei Noah, die op dit geval was voorbereid. »Mijnheer Morris Bolter. Dit is juffrouw Bolter.« »Juffrouw Bolter, uw onderdanige dienaar,« zei Fagin en boog met spottende beleefdheid. »Ik hoop binnenkort nader kennis met haar te maken.« »Hoor je wat die meneer zegt, Charlotte?« donderde Mr. Claypole. »Jawel Noah, jawel!« antwoordde juffrouw Bolter en stak haar hand uit.
Fagin en de jonge Jood, die hen binnen had gelaten, waagden het nauwelijks te fluisteren. Hun woorden door stomme gebaren aanvullend, wezen zij Noah het glasruitje en beduidden hem naar boven te klimmen en de vrouw in het kamertje ernaast op te nemen. »Is dat de vrouw?« vroeg hij en de woorden klonken bijna niet luider dan een ademtocht. Fagin knikte ja.
De levendige verbeelding van jongeheer Bates stelde zich het tooneel in kleuren en geuren voor. Toen hij bij dezen uitroep was gekomen, rolde hij opnieuw op de stoep en lachte nog harder dan te voren. »Wat zal Fagin zeggen?« vroeg de Vos, gebruik makend van het eerste oogenblik, waarin zijn vriend buiten adem was geraakt. »Wat?« herhaalde Charley Bates. »Ja wat?« zei de Vos.
Fagin beantwoordde dit compliment niet; hij trok Sikes bij zijn mouw en wees naar Nancy, die gebruik maakte van dit gesprek om haar muts op te zetten en juist de kamer wilde uitgaan. »Hallo!« riep Sikes. »Nance, waar gaat de tocht heen op dit uur van den nacht.« »Niet ver.« »Wat is dat voor een antwoord?« viel Sikes uit. »Waar ga je naar toe?« »Ik zeg toch niet ver.«
Noah Claypole, door de kroon begenadigd, omdat hij als getuige tegen Fagin was toegelaten, vond zijn vak toch niet zoo veilig als hij wel wenschte en zocht eenigen tijd naar een bestaan, dat niet te veel werk meebracht. Na eenige beraadslaging koos hij het beroep van stillen verklikker, in welk vak hij zich een aardig bestaan weet te verzekeren.
Bolter zou vernemen dat die woorden beteekenden: »levenslange deportatie,« toen het gesprek gestoord werd door de komst van jongeheer Bates; hij liep met zijn handen in zijn broekzakken en op zijn gezicht lag een half komieke, half bedroefde uitdrukking. »'t Is uit, Fagin,« zei Charley, toen hij en de nieuwe gast aan elkaar voorgesteld waren. »Wat bedoel je?«
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek