United States or Norfolk Island ? Vote for the TOP Country of the Week !
Natuurlijk had ik geen lust een woord te spreken en vrouw Barberin scheen evenmin geneigd om het gesprek gaande te houden; zij liep af en aan om haar echtgenoot op zijn wenken te bedienen. Gij hebt dus geen honger? vroeg hij mij. Neen. Ga dan maar naar bed, en zorg terstond in te slapen, want anders word ik boos op je. Vrouw Barberin wenkte mij, dat ik zonder tegenspreken moest gehoorzamen.
Maar nu, nu de onbekende aan boord was gekomen en hij diens gezicht goed kon onderscheiden, fronste hij de wenkbrauwen, en wenkte zijn mannen hem te volgen.
Hier hebt gij het, zeide ik. Maar pas op, want ik heb het nog noodig. Hij nam het papier en bekeek het. Ik zag, dat hij verbleekte. Tegelijk hoorde ik een zacht, maar beteekenisvol keelgeschraap van Halef. Er was iets, waarop hij mijn aandacht wilde vestigen. Zonder eenig merkbare beweging keek ik naar zijn kant en hij wenkte mij, dat ik op Suef moest letten.
Hij kwam gewillig naar den bouwmeester toe, toen deze hem wenkte, en vertelde hem al snikkend, dat de beklagenswaardige veldheer, nadat al zijne troepen afvallig geworden waren, hierheen was gevlucht. Toen hij daarop in het paleis had gehoord dat Cleopatra hem was voorgegaan in den dood, had hij zijn lijfslaaf Eros bevolen ook aan zijn leven een einde te maken.
"Gij kunt gaan, jongens," zeide George en stopte ieder een halven dollar in de hand. Zij bleven echter dralen. "Als meester zoo goed wou zijn om ons te koopen," zeide er een. "Wij zouden hem zoo trouw dienen," zeide de ander. "Het is hier heel erg, meester," hernam de eerste. "Och koop ons toch!" "Ik kan niet ik kan niet," antwoordde George met innig leedwezen, en wenkte hen om heen te gaan.
Zwijgend opende zij een deur en wenkte hem dat hij zou binnenkomen. Schoorvoetend trad hij op den drempel en bleef er even roerloos-aarzelend staan. "Kom binnen, kom binnen," fluisterde zij. Zacht schreed hij binnen en zij sloot de deur.
Zij dankte en haastte zich weg. Weer liep zij naar den buitendrempel en wenkte naar het Geluw Meuleken, die nu in de wagenloods verscholen op den uitkijk stond. "Nog 'n beetse wachten, bezinne!" riep 't meisje halfluid. "De kinders komen van de schoole!..." Daar kwam inderdaad een kleine bende: drie jongens en twee meisjes, spelend met knikkers, over den landweg.
Het ontstelde hem zoo hevig, dat hij in allerhaast wegvluchtte en aan den overkant der straat bevend tegen een huis ging staan. En wat zag hij van daar uit, als in een droom, als in een nachtmerrie? Achter een raam op de eerste verdieping der Rosbach, het angstgezicht van een vrouw, de dikke vrouw van den baas die duidelijk naar hem keek en naar hem wenkte, alsof zij hem wou binnenroepen!
Het was den jongen knaap, als had hij even slechts in den nevel getoefd, toen hij de gedaante weder op hem zag toeschrijden, die hem wenkte. Hij volgde haar. Het schip lag zeilree, het was met dezelfden bemand. De schipper stond op het dek, de stuurman aan het roer. Weder gleed hij over de zee. "Hoelang is het geleden, dat ik gegaan ben?" "Zij, die leven, noemen het een jaar."
Maar, m'nheer, zouden we nu 't jonge-mensch maar niet aan 't werk zetten? Misschien komt m'nheer Pompile eerst na de koffi. Wel ja. Ga je gang! Wilkens wenkte Wouter tot zich, en na 'n paar gemaakte kuchjes: Ik zou je maar raden hier maar plaats te nemen. Leg je hoed maar weg ... Al deze maren hadden 'n beteekenis.
Woord Van De Dag