United States or Antigua and Barbuda ? Vote for the TOP Country of the Week !
"Ik heb een betrekking." Ze kijkt me an, verbluft. "Een betrekking?" "Weet je niet meer, waar we eergister over gesproken hebben?" "Eergister?.... O, ja.... Toen was ik niet erg lekker, hè?" "Ja. Je kunt er uit." "Er uit?" "Uit den rommel." "Je lijkt d'r niet véel zin in te hebben." "Nou dat zeg ik niet... Wat voor een betrekking?" "Werkmeid bij goeie menschen." "Mot ik nat werk ook doen?"
Van de eerste dier eigenschappen behoeven wij niet te spreken, noch zelfs haar aanwezen bij de Werkmeid te betoogen, daar zij reeds in den naam zelven ligt opgesloten en luie Werkmeid een anomalie, een contradictio in adiecto zoude wezen. De dienstmaagd, waar wij van spreken, heet Werkmeid, omdat zij is aangenomen om werk te doen, en dus niet verondersteld kan worden anders dan werkzaam te zijn.
Wat de dienders doen, weet ik niet: en al wist ik het, ik zoude het niet durven zeggen. Onder de zoodanige typen, welke men alleen op Hollandschen bodem ontmoet, en welke mitsdien in een galerij als deze niet kunnen gemist worden, komt voorzeker een eereplaats toe aan de Hollandsche Werkmeid.
Zij legde het tijdschrift, waarin zij had zitten bladeren, uit de hand, schoof hare werkdoos op zijde, en wachtte luisterend naar eene verklaring van het ongewoon gedruisch beneden in den gang. "Daar zal Bartje zijn," dacht zij, meenende dat de persoon, die zij den trap hoorde opkomen, de werkmeid was. "Waar blijft gij, Bartje? Waarom talmt gij zoo? Zeg mij spoedig wat er te doen is."
"Het is zaturdagavond vader is naar het dorp," dacht Emma, toen zij dit oponthoud gewaar werd; want hoewel de openbare veiligheid te Duinendaal niets te wenschen overliet, kon toch de heer des huizes in dit saisoen, nu de avonden reeds begonnen te lengen, na zonsondergang de hielen niet keeren, of keuken- en werkmeid beijverden zich om strijd de ketting op de voordeur te doen; en lieten niemand binnen dan na zich vergewist te hebben dat er geen onraad was.
»Daar heb je het al: Een brief van den secretaris der Koningin! De knecht las dien in zijn geheel voor. Zie je nu wel Greta, dat de Koningin niet hebberig is, en wel echt weet, dat er veel behoeften zijn, nu wil de Koningin hebben, als men al het geld niet voor liefdadigheid geven kan, dan toch een deel.« »Anton, waarom kunnen ze niet alles geven?« vroeg de werkmeid.
»Ik gooide de dekens van mij af,« zei Giles, terwijl hij 't tafelkleed teruggooide en de keuken- en de werkmeid strak aankeek, »stapte zachtjes uit bed, schoot mijn....« »Er zijn dames bij, Mr. Giles,« mompelde de ketellapper.
'k Stuurde dikwijls, vooral met Sinterklaas lekkers en aardigheden naar Dinges, voor vader en moeder en de kleuters, want ik verdiende een aardig duitje, en verval was er, dat zou je niet gelooven. We waren in dien dienst met z'n zevene booien: 'n gezelschapsjuffrouw die ook het huishouden deed, 'n keuken- en werkmeid, ikke, 'n koetsier, 'n huisknecht die ook palfrenier was en 'en tuinman.
»Wel jij, Greta!« sprak de werkmeid; »jij doet je best voor je zuster en haar kinderen en jij maakt nog wel wat moois voor het te wachten kleintje; ik zal wat warms er bij geven, als het er is, en je mag mijn avondje hebben om er extra heen te gaan, als Mevrouw het goed vindt.
»We zijn zoo goed als dood, Brittles, zeg ik,« ging Giles voort; »maar je moet niet bang zijn.« »Was hij bang?« vroeg de keukenmeid. »Heelemaal niet«, antwoordde Mr. Giles. »Hij was zoo flink ja! haast zoo flink als ik zelf.« »Als ik in zijn plaats geweest was, zou ik 't bestorven hebben,« merkte de werkmeid op. »Jij bent een vrouw,« zei Brittles en ging een beetje rechter op zitten.
Woord Van De Dag