Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 12 oktober 2025
Ik gooide de dekens van mij af,« ging Giles voort, het tafelkleed wegduwend, »ging rechtop in bed zitten en luisterde.« »Gut!« riepen de keukenmeid en de werkmeid uit één mond en schoven haar stoelen dichter bij elkaar. »Ik hoorde 't toen heel duidelijk,« hernam Mr. Giles. »Er is iemand bezig, zeg ik tot mezelf, een deur of een raam te forceeren; wat moet ik doen?
Bij dit punt van het verhaal werd de keukenmeid bleek en vroeg de werkmeid om de deur dicht te doen; deze vroeg het aan Brittles, deze aan den ketellapper en deze deed of hij 't niet gehoord had. »Een geluid meende te hooren,« ging Mr. Giles voort. »Eerst zeg ik: 't is verbeelding, en zou net weer in slaap vallen, maar toen hoorde ik het geluid weer en duidelijker.«
Giles was opgestaan van zijn stoel en had met zijn oogen dicht twee stappen vooruitgedaan om zijn verhaal met de handeling te illustreeren, toen hij en heel het overige gezelschap hevig schrikte en hij naar zijn stoel terugstoof. De keukenmeid en de werkmeid gaven een gil. »Er werd geklopt,« zei Mr. Giles, met vertoon van kalmte, »doe één van allen open.« Niemand verroerde zich.
De zindelijkheid, waarvan zij de type is, moet dus minder beschouwd worden als een aangeboren hoedanigheid, als een deugd, welke haar versiert, dan wel als een gevolg van haar bestemming; men prijst in de Werkmeid niet zoozeer haar zindelijken aard, als het zindelijk werk, dat zij levert; en ten dezen opzichte vooral is zij een afschaduwing onzer Hollandsche natie.
Ziet u, mijnheer! ik heb dien brief maar precies zoo afgeschreven uit een aardigheid, maar toen onze mevrouw hem gelezen had gaf ze een dubbeltje aan de werkmeid, die een gezicht zette alsof ze zeggen wilde: Hoe kaal voor zoo'n rijk mensch. De weduwvrouw aan de deur had ook braaf geprutteld, maar 't bleef er bij.
Ongelukkig voor hem had de werkmeid de vergissing bespeurd, die zijne verstrooidheid hem had doen begaan; hem het geheimzinnige meubel met de linkerhand driftig ontrukkende, verborg zij dit onder haar schort en gaf den stakkerd met de rechterhand zoo'n flinken tik op zijne wang, dat ik dadelijk om de walvischboot bij de Bermudas dacht, welke die liefkoozing van den grooten visch ontving. »O, ezelskop!" zeide zij, »wie heeft dat ding nu noodig?"
Ja, meneer, zeker, zeker, ... ik beloof 'et u ... Toen ging Jozef langzaam wech. 't Was negen uur geworden. Nu kwam Dientje de werkmeid binnen met een dampende kop koffie voor Marie. Dientje had een breeden mond, dikke lippen en alles verder in haar gezicht was dik en klein; zij was leelijk maar goedig. Hier, Mietje, zeî ze, koffie, ze is sterk, hoor, ... Pas op, bran je niet.
Wij laten de dames, begeleid door de voortreffelijke werkmeid, de ronde door het fraaie gebouw doen, 't welk schoon zou wezen, maar nog bitter vuil was, en op orde zou zijn, terwijl alleen de kamer waar de entrée had plaats gehad, er iets naar geleek.
Hij had een baard om zijn kin en een gewoon burgermans-geen knechtenkapsel. Hij droeg katoenen witte handschoenen, waarvan de knoopjes los hingen, om zijn boodschaphanden. Zijn schoenen waren niet puntig, meer breed, van voren. Dientje, de knappe werkmeid, was druk in de weêr.
's Anderen daags, toen ik aan 't vouwen van damasten tafellakens was en mevrouw kwam kijken, sprak ik er van, precies zooals Koendert het gezegd had. Een paar dagen later kwam de werkmeid, juist toen mevrouw mij haar kraagjes te strijken gaf, en bracht haar een briefje waarop antwoord moest wezen.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek