Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 26 juni 2025
Dat salie u segghen, vrouwe weert, Dat ghi varen moet met mi, Want Lanseloet, die here vri, Heeft u doen soeken over al. Ende dat laetste, dat hi mi beval, Dat was, of ic u vinden mochte, Edel vrouwe, dat ic u brochte: Hi sal u seker maken bruut. Reinout, vrient, dat spel es uut. Segt dat hi een ander beghinne: Ic en gave niet om Lanseloets minne Een gers dat uutter eerden gaet.
In een dier groepen stond de Wapenkoning, op den hem eigen gewichtigen toon, doch niet luider dan juist noodig was om door zijn toehoorders verstaan te worden, zich te beklagen over de moeite, welke het geven zoude, indien Deodaat kwam te overlijden, om diens begrafenis op een behoorlijke wijze in te richten, dewijl de adel des jongen Italiaans een hoogst onzekere zaak was, en er bij velen nog twijfel bestond, of Graaf Willem wel recht had gehad Reinout en hem tot Ridders te slaan, zonder verlof van den Keizer.
"Dan is het zeker beter, hoe eer hoe beter weder te vertrekken," zeide Oda, den zin besluitende. "Ja! ik zal van hier gaan," zeide Adeelen: "doch niet zonder Madzy." "'t Is de vraag, of de Graaf van 't zelfde gevoelen zijn zal," merkte Reinout aan. "Zie," zeide Oda, "de kring opent zich. De Graaf treedt met haar vooruit. Inderdaad! zij is allerliefst: en welke rijke kleeding!
"God! wat heb ik gedaan?" riep Reinout, opspringende: "de ontroering, de vreugd zullen hem dooden. Wee mij! dat ik zoo onvoorzichtig was. Kom tot u zelf, mijn vader! het is uw zoon, die daarom smeekt." De hardvochtige Friezen waren bewogen. Sommigen traden toe om hulp te verschaffen aan den Olderman: Madzy bleef gelijk het beeld der wanhoop als op haar plaats genageld staan.
Adeelen en Reinout daarentegen toonden een ontevredenen blik: de laatste, omdat hem de kampstrijd ontzegd was; de eerste, omdat hij zich niet tegen den Graaf zelven meten mocht. Beiden echter begrepen van den nood een deugd te moeten maken en in de uitspraak te berusten.
"Neen, maar wel zingen," zeide Reinout: "en de ooren, die eens de melodie uwer stem dronken, zullen haar nimmer meer met een andere verwarren." "Hoe!" zeide de Jonkvrouw, sterk blozende: "gij hebt...." "Vergeef ons, edele Freule!" zeide Deodaat: "wij zijn onbescheiden geweest.
Reinout's roem werd hem tot schande, want hij, die afgunstig is, gevoelt de eer een ander gegeven als oneer voor zichzelven. Ten laatste kon Reinout, de jonge held niet meer leven, zonder zich te breken uit zijn schande en schaamte; met Adelaert, zijn broeder, dien Lodewijk had geslagen, ging hij in de zaal. Ze hadden een mantel om, en in hun hand droegen zij het barre, bare zwaard.
Hij bleef staan, sloeg stilzwijgend de armen over elkander en zag met een somber oog de vroolijke ruiters voorbij draven. Geen der Friezen scheen hem op te merken, maar Deodaat had zijn vriend herkend en een vluchtig rood bedekte zijn gelaat. Reinout oogde hem na: hij zag hem de hand van Madzy aanraken als om haar aandacht op den armen voetganger te vestigen.
Maar ook zij, die in den beginne niet van krijg hadden willen hooren, zagen zich, nadat Reinout, op hun verzoek, hun de gronden van zijn raad nader had toegelicht, gedwongen te erkennen, dat er geen andere uitweg ware, dan krijg te voeren; en dat het in dat geval beter ware, den vijand aan te tasten, nu hij nog in strijd gewikkeld was, dan te wachten, dat hij het Sticht ten ondergebracht had.
"En ziedaar dan den vriend, die om mijnentwille van de schoone Madzy wilde afzien," zeide de verbolgen Reinout tot zich zelven: "den vriend, die mijner liefde geene hindernis wilde aanbrengen! hoe listig wist hij mij te verwijderen om de gelegenheid voor zich zelven te behouden; want ik twijfel er niet aan, die ontmoeting is gisteravond reeds voorbereid geweest! Deodaat!
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek