Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 26 mei 2025
Madzy hief de oogen op, maar bedekte die terstond met beide handen, toen zij den Italiaan gewaarwerd. "O! uit deernis, spaar mij!" riep zij met een angstvolle stem. "En welke noodzakelijkheid bestond er," vroeg nu Reinout op een trotschen toon, "om haar hier te doen verschijnen? Heb ik mijn euveldaad niet beleden?
"Ik wil het zoo!" zeide Reinout, op een strengen toon: "en ik zweer u, dat ik u den kop insla, zoo gij eenig blijk van lafhartigheid geeft."
Deze vraag, hoe eenvoudig ook, was zoozeer in overeenstemming met de gedachten, welke Reinout op die oogenblikken bezig hielden, dat zij hem een trilling door het geheele lichaam verwekte.
Reinout, voor wien dit voorval niets belangwekkends had, keerde naar zijn vertrek terug: Daamke volgde den Bisschop: de dienaars gingen lachende naar de keuken terug, en Mechtelt, zich dus verlaten ziende, begon haar gemoed lucht te geven tegen den onbekende, die nog altijd als een paal tegen de voordeur stond.
De juistheid dezer aanmerking en meer nog de uitwerking van Madzy's bevallig stemgeluid deed de gramschap van Reinout bedaren, die eenigszms verlegen terugtrad. "De Jonkvrouw heeft gelijk," zeide Deodaat: "en wij moesten ons schamen, haar te laten wachten tot wij onze beesten terughebben. Veroorloof mij, Freule! u den weg te wijzen."
"Ziedaar," antwoordde Deodaat, met een glimlach, "hetgeen ik mijn Frieschen vriend niet mag verhalen." "'t Is waar ook," hernam Reinout lachende: "welnu! ik zal openhartiger zijn met u: en ik zal u verklaren dat ik het weet en wel door denzelfden vader Syard, aan wien gij uw gevangenneming en tevens uw leven te danken hebt." "Maar, hoe wist hij?...."
"Ik beken u van harte, dat ik al zoo lief op mijn bed lag en van daar die hemelsche tonen hoorde: zoo wij eens betrapt worden, terwijl wij rondom dat klooster dwalen, zal onze ontdekkingsreis stofs genoeg opleveren tot een maand bespotting." "Welnu! laat mij dan alleen gaan," zeide Reinout, wrevelig: "ik geloof inderdaad, dat men alleen beter tot zulk een tocht geschikt is."
Men ziet meer, dat bij een ouden krijgsman zich somtijds wonden openen, die hij lang geheeld waande." "O! dat is niets," antwoordde zij lachende; want de toon, waarop Reinout sprak, was geruststellende genoeg om haar te doen bespeuren, dat zijne woorden niets dan loutere plichtpleging waren: "wij hebben hier nog een goeden geneesmeester voor alle wonden."
En zijn kroes volschenkende, zwaaide hij naar den reiziger toe, en hield dezen het vocht onder den neus; maar de vreemdeling, plotseling opstaande, en den mantel afwerpende, die hem bedekte, vertoonde hem de welbekende gelaatstrekken van Reinout van Verona. "Onbeschaamde dief!" zeide hij: "kunt gij dan niemand met rust laten."
"Wij komen nog tijdig genoeg," zeide Deodaat; "zouden wij niet wat zachter rijden?" "'t Is mij wel," antwoordde Reinout, en zijn paard doende stappen, liet hij de teugels varen en kruiste de armen voor de borst.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek