Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 9 juni 2025
't Was alsof ze mekaar de bevelen van hun chef toeriepen, want vóór, achter, naast en boven me, hoorde ik telkens die scherpe kreten herhalen. Soms was 't 'n helsch lawaai: hoeveel apen er daar in de kampong waren is niet te berekenen, 't moesten er honderden zijn geweest. Eindelijk kreeg ik den ouden heer goed onder schot, 'k had op mijn geweer een kogel en één hagelpatroon.
„Ziezoo, papa! dat zal je goeddoen en opknappen. Allons! drink dat nu eens achter mekaar uit,” en met een vriendelijken lach hield Hostein hem een glas melk met geklutste eieren voor. „Je bent toch een goeie kerel, Willem!” „Jawel! maar zanik nu niet en drink uit. Ik heb er maar één lepel rum in laten doen; je zult er dus de hoogte niet van krijgen.”
Nu loopt ze op haar kousen rond, heel zachtjes, om vooral de buren niet te wekken. Ik laat een schoen vallen. Dat klinkt hard in de morgenstilte. Sssst, zegt Moeder. Ze spreekt niet, ze fluistert. En zoo doen we allen. Die schoen mijn hart stond er bij stil. We glijden als schaduwen voorbij mekaar, spreken met schaduwstemmen. 't Lijkt wel een schimmenspel in den valen ochtendschemer.
Maar daar komt er een; u weet die letterzetters lezen spiegelschrift net zoo gemakkelijk als u de Standaard of het Volk!... en hij bekijkt zijn blik en zegt: »wel, heb ik nu ooit; hoe toevallig: kijk eens meneer, wat ik hier op mijn blik bij mekaar geveegd heb, dat lijkt wel een vers!«
Toen er anderhalve maand om was en Mathilde zich heelemaal aan het leven buiten gewend had, bleef Jozef herhaaldelijk vijf, zes dagen achter- mekaâr, eindelijk een week wech, eindelijk kwam hij drie keer na mekaâr maar eens in de week over. Hij leefde weêr in het gemakkelijk leven van dadelijk genot.
Fietriene zou ook bezorgd en ongerust over mij worden. Ik ga u nu maar verlaten en hoop dat ge mij al gauw weer eens komt opzoeken, of, liever nog, dat we mekaar binnen kort in ons dierbaar land terug zullen zien. Hij drukte en schudde mij de hand, mij herhaaldelijk "tot weerziens" wenschend.
Of heb je liever, dat we ze in mekaar timmeren?" "De kinderen slapen," zeide zij een pas terugdeinzende, "en de beide mannen slapen ook. Maak niet zooveel leven!" "Zal je opendoen, schepsel?" schreeuwde de man met het roode gezicht. De vrouw van Danilo, als verlamd door den schrik, verroerde zich niet. De deur schudde onder de zware slagen der aanvallers, maar bezweek nog niet.
"Half twaalf," zeide mevrouw triestig: "op 'n begrafenis hebben we vandaag géén kans meer." "Nee," heimweede Amélie. Nooit, nooit werd 't later dan elf, om vóór koffie binnen te zijn. Verkleumd door den wind en door-regend, hurkten ze bij mekaar, om beurten over de tinnen kijkend.
Zelfs minder ontwikkelden merken dit eigenaardige verschijnsel op, want in het buurtje, waar de vrouw met haar Oempah woonde, zeiden de menschen: "Je zou zeggen, hoe is 't mogelijk, ze leven als hond en kat, ze spelen mekaar voortdurend op d'r tabernakel en toch blijven ze samen, die moffenmuzikant en dat dikke ouwe wijf!"
»Een heer en een dame, waar zij uit eigen beweging al vroeger heen was gegaan, die haar vroegen de heele bende te verraden, in de eerste plaats Monks. Dit deed ze en hem te beschrijven dit deed ze en te vertellen in welk huis wij bij mekaar komen en naar toe gaan dit vertelde ze en van waaruit men de beste kijk er op had dit vertelde ze en op welk uur de lui daarheen gingen dit vertelde ze.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek