Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 29 juli 2025
Army was plotseling het priëel binnengetreden, waarin zij en Nelly elkander zaten voor te lezen. Geheel onverwacht stond hij voor haar en omhelsde lachend zijne zuster die, blozend van vreugde, bijna niet spreken kon; daarop had hij haar zeer verbaasd aangezien en eindelijk "juffer Lise" genoemd. "Juffer Lise!" Hoe gek klonk dat! Zij moest er om lachen; hij lachte mede, maar bleef haar zoo noemen.
"Het kan geen kwaad," meende zij, haar kamertje binnentredende, terwijl zij nog eens nadacht over 't geen haar bekommerde, "het kan geen kwaad, als ik Lise die geschiedenis vertel; het werd haar dan misschien duidelijk, hoe zij daarboven zijn." Toen stond zij op, zocht een sleutel, ging zachtjes de trap op en ontsloot de deur van Lisette's kamer.
"Zouden zij dat dan nu eerst hebben vernomen?" sprak de oude vrouw. "Och neen," zei Lise, "Army is dáárom over geweest, schrijft Nelly." "Is Army weer hier geweest?" vroeg tante, en zag verbaasd naar het jonge meisje, dat plotseling hoogrood geworden was; "wanneer dan?" "Op Nelly's verjaardag," klonk het zacht. "Ei zoo! en daar hebt gij mij niets van verteld, Lise?
Les drôlesses sont fort gentilles; Leur poison qui m'ensorcela Griserait monsieur Orfila. Où vont les belles filles, Lon la. J'aime l'amour et ses bisbilles, J'aime Agnès, j'aime Paméla, Lise en m'allumant se brûla. Où vont les belles filles, Lon la. Jadis, quand je vis les mantilles De Suzette et de Zéila, Mon âme
"Ja, juffer, om zes uur is hij ingeslapen; ach, juffer Lise, die arme moeder en vader! Het was zulk een prachtige jongen; God, wat is dat een droefheid, daar beneden! Gij kunt het u niet voorstellen!" Het jonge meisje stond nog met hoed en mantel om. Zonder zich te bedenken, ging zij naar de voordeur. "Waar wilt gij heen, kind? In dit weder?"
Hij bleef staan en zag haar aan; op zijn breed, blank voorhoofd vertoonde zich een kleine, blauwe ader; zij kende het wel, dat teeken der hoogste opgewondenheid bij hem; zijne oogen vestigden zich als bliksemstralen op haar. Tante zag diep neerslachtig, toen zij naar het meisje ging: "Kom, Lise, ga naar boven!" "Neen, tante, laat mij! Ik wil weten, wat mijn vader zegt."
Dat verlicht altijd." "Wat zal ik zeggen, tante? Ik heb niets, waarover ik graag wil spreken," antwoordde zij. "Kom eens bij mij, Lise!" smeekte de oude vrouw, "beloof mij één ding! Als hij ooit vergeten mocht, wat gij voor hem deedt, als hij ooit onvriendelijk jegens u is, en ik leef nog, kind, kom dan bij mij! Dan zal ik met hem spreken, en ten tweeden male zal hij het niet weer wagen."
Zij stond recht op voor het meisje en hield haar als bezwerend de hand voor zij sidderde heftig. Dat oogenblik vergeet ik nooit, Lise.
"Zie, wat uw hart gevoelt, dat weet gij zelve het beste." "Ik kan niemand liefhebben, tante," klonk het dicht aan het oor der oude vrouw; twee zachte armen omvatten haar hals en een bleek gelaat verborg zich aan hare borst. Zoo lag zij op de knieën naast de oude, en deze streek met de hand liefkoozend over de bruine vlechten. "God zegene u, mijne Lise!" fluisterde zij, "gij hebt goed gehandeld."
"Laat haar toch niet weerkomen," klaagde zij, "ik word zoo angstig in haar nabijheid, en hare parfumerieën geven mij hoofdpijn." Van Lise had Blanka geen notitie genomen, hoewel zij bij het bed stond.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek