Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 29 juni 2025
De oude dame haalde ongeduldig de schouders op, toen Lise bedaard op de steenen bank plaats nam, en vol deelneming naar de gezondheid der bleeke vrouw vroeg, wier wangen een oogenblik bedekt waren geweest met een vluchtigen blos, door de onaardige woorden harer schoonmoeder daarop te voorschijn geroepen.
Uwe wegen en de zijne loopen niet naast elkaar, zooals in uwe kindsheid; hij is nu een voornaam heer en gij zijt een volwassen meisje. Wat moet men daarvan denken, dat gij zoo bitter weent?" Lise viel de oude vrouw om den hals.
Het was een schoon en gelukkig paar, Lise; en zij hadden elkander zoo innig lief, dat het een lust was hen samen te zien daar beneden, in het oude zomerhuisje aan het water.
Liefde heeft een goed geheugen; ik herinner het mij heden avond even zoo goed, alsof wij gister daar stonden. Dat is Lise's schuld. Wat of zij toch eigenlijk wilde, het dwaze ding?" Lise was buiten onder den lindeboom gaan zitten; het water van de molenbeek ruischte aan haar voeten.
Gij zijt toch nog altijd de kleine goedhartige Lise, wier goed hart in lichte laaie staat bij het ongeluk van vreemden!" vervolgde hij, haar den doek omslaande. Zij lachte bitter. "De pastoriebewoners zijn geene vreemden voor mij; zij behooren als 't ware tot onze familie." Hij antwoordde niets op dit bitse gezegde; juist kwam ook de wagen en hield bij hen stil.
Gretchen ging toen een helder laken op de tafel spreiden, Lise zette den grooten schotel er op, waar zij ter zijde van tijd tot tijd een waakzaam oog over had laten gaan, en daarna bleven de beide pelgrims te gast op het eenvoudig avondmaal.
En als er nog twijfel aan was, dan bleek het genoeg, als Lise en Gretchen wel eens zuchtend zeiden: Carl, Carl! wij raden wel, waarom gij Bettina, noch Mina, noch Clara meer schoon vindt. En hij antwoordde: Hoe kunt gij uwe Duitsche deernen nog verheffen naast deze! Zij zijn als porseleinen beeldjes bij een prachtig beeldhouwwerk! Carl wilde mede naar Italië.
Dat doet Lise," zeide zij, en een schalkachtige trek verdreef de treurige uitdrukking van haar gelaat; zij zat onbeweeglijk achter in haar hoogen stoel. Een oogenblik daarna werd een meisjeshoofd, met donkere vlechten als een krans omwonden, voor het venster zichtbaar en zag bespiedend naar binnen.
"Ja, dat weet ik niet meer zoo nauwkeurig, Lise," zeide de oude vrouw; "ik weet alleen, dat het mij was, alsof de maan nog nooit zoo helder op den ouden molen geschenen had, en de hemel nog nimmer zoo hoog was geweest; ik kon den ganschen nacht niet slapen en was toch den volgenden morgen niet moede, en de woorden: 'goeden nacht, Marie! klonken mij onophoudelijk in de ooren."
De lieden in den molen verheugden zich trouwens ook nog op iets anders: zij wisten immers allen, zoowel de arbeiders in de fabriek, als Mina en Doortje in de keuken en Peter in den stal, dat er spoedig eene bruid in huis zou komen; voor hen, die oogen hadden om te zien, was het zonneklaar, dat de heer Selldorf en "onze Lise" een paar zouden worden.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek