Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 15 juli 2025
Ik, en verscheidene onder de aanwezigen met mij, vergezelden hen naar de kamer, waar Klaartje op het doodsbed lag uitgestrekt en waar zich, tot mijn blijdschap, Sander niet meer bevond. Waarschijnlijk had hij zich, op het hooren der naderende voetstappen, door het open venster verwijderd.
Het vooruitzicht derhalve van met dezen wonderman aan ééne tafel te zullen zitten, wond haar volstrekt niet tot dien graad van opgetogenheid op, waar hare tante op gerekend had. "Het zal zeker een heel feest zijn," ging deze waardige dame voort, om Klaartje tot grooter verrukking te nopen; "Gerrit is gepromoveerd."
Ik trachtte intusschen narichten in te winnen omtrent Klaartje; want, ofschoon ik in de West-Indiën, en toen ik geen gedachten had haar ooit weer te zien, haar beeld zoo wat op den achtergrond had gezet, bij mijn terugkomst in mijn vaderland was het of mijn liefde met dubbele kracht herleefde; maar och, Mijnheer! wat moest ik hooren?
Vader gaf de beste perzik laatst aan moeder met een zoen; Hij wou zelf er niet van eeten: Klaartje, zouden wij dit doen? Liefste zusje, liefste broertjes o het strekt ons tot verwijt, Dat wij dikwijls zo krakkeelen; ach gij weet niet hoe 't mij spijt. Komt, mijn liefjes, laat ons leven tot elkanders nut en vreugd! Laat ons pogen na te volgen vaders liefde en moeders deugd.
Wil ik u wat zeggen, myn Heer? al had ik geen rooije duit gekregen, ik zou 't even lief gedaan hebben; ik heb ook kinderen; en hoe bly zou ik zyn, als myne kinderen ook in nood en verlegenheid brave menschen vonden! maar die ondeugende R. zal zyn loon wel krygen. Ik. Gy spreekt wél; gy verdient achting. Maar zou ik dat lieve Klaartje ook niet eens kunnen zien? gy ziet, ik weet van de geheimen.
Ter nauwer nood had Keetje dit gezegd, Of Klaartje had, beschaamd, haar poppen weggelegd. 'k Vond daar even dit papiertjen, 'k hoop dat ik het lezen kan. Boven staat er op geschreven: Hoe!..... Kom kinders zet u bij mij neêr. 'k Zal u een liedjen geven. De vergenoegdheid is veel meer Dan schatten in dit leven.
Maar mevrouw Stork sloeg hare blikken diagonaal over de tafel om mevrouw Witse te hulp te roepen. "Is dat waar, mevrouw?" vroeg zij op den toon van het hardnekkigst ongeloof, "dat uw zoon nooit reciteert?" Mevrouw Witse verklaarde dat zij integendeel vond, dat hij het heel lief deed. "Eigen verzen?" vroeg Klaartje.
Och ja! zoolang zij bij mij was, ging het mij nog goed en leefde ik niet in ellende en eenzaamheid zooals thans: en schoon wij het niet breed hadden, wij waren tevreden: alles was altijd netjes en knap om mij heen: Klaartje verdiende ook wat voor de huishouding: en als zij dan te huis was van den winkel, en over mij zat om een muts of hoed op te maken, en luisterde naar mijn verzen, kijk! dan was ik zoo gelukkig, dat ik het met geen Burgemeester zoude geruild hebben; maar nu is dat alles voorbij; ik leef alleen en verlaten en niemand bekommert zich over den armen Helding.
Morgen gaan wij dus te zamen naar de valkenjacht, nietwaar beste vriend?" Op dit oogenblik trad Klaartje met Clarisje de zaal binnen. Het aardig wichtje huppelde vroolijk naar hare ouders, klauterde op Adelgondes schoot, en, beurtelings hare moeder en Alonzo kussende, riep het, terwijl zij met de kleine armpjes de twee echtelieden vereenigde: "Nacht maatje! nacht paatje!
"Mis, mis!" zei tante, en bang dat er nog meer vermakelijkheden van die soort in de weelderige verbeelding van haar nichtjen op zouden komen, voegde zij er bij: "we gaan uit dineeren." "Uit dineeren," hernam Klaartje, een weinig ternedergeslagen; "en bij wie?" "Ja, dat is het punt! bij wie?" "Dat kan ik onmogelijk raden." "Nu, ik zal 't je dan maar zeggen: bij de familie Witse.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek