Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 28 juli 2025
Nu antwoordde hij niet, maar hij voegde zich in haren arm, in hare omhelzing en begon te weenen. Ja, ik kan u niet zeggen, hoeveel! begon hij. Ik weet het! sprak ze en ze dacht aan de regenbogen en de engelen; hij had gespeeld als uit hare eigen ziel. Mag hij komen? vroeg Jules trouw gedachtig aan wat hem was opgedragen. Ja. Hij vraagt, of hij van avond komen mag? Goed.
Heeft u gehuild, mama? vroeg Suzette, dadelijk. Mama was wat zenuwachtig om Jules! zeide Cecile snel. Cecile was alleen: de kinderen waren naar boven, om zich op te knappen voor het diner. En ze zocht terug te zien hare verre perspectieven met bleeken horizont; ze zocht zich de zilverige oneindigheid terug, die door haar heen geschoten was als eene ontvangenis van licht.
Hij maakte eene vage beweging met zijne vingers. Jules kan nauwelijks lezen, het is een schande! zei Amélie. En hij speelt zoo aardig! sprak Cecile. Ja, tante, ik onthoud het, ik vind het zoo op de piano ... Ach, ik kan eigenlijk niets. Ik heb het zoo maar uit mezelven, weet u. Maar dat is juist mooi! Neen, neen, je moet namen kennen, en stelsels en indeelingen. Dat moet je in alles.
Hoe had ze dat zoo geschreven, waarom? Hoe was ze er toe gekomen? Ze ging met hare gedachten terug: het heden, de stip van het heden, die zoo klein was ... Quaerts, Quaerts' houding zoo even voor haar heropgerezen. Had iets wat hèm betrof, haar die zinnen doen neêrschrijven? Het verleden, weemoed; de toekomst, illuzie ... Waarom, waarom, illuzie? En Jules, die van hem houdt, dacht ze.
"Zie je," had-ie al voor járen geredeneerd, lang voor iemand (behalve Jules Verne) 'r zich druk om maakte: "wij verspillen ons geld an dure oorlogsschepen. Engeland heeft maar te toeten en onze paar schuiten zijn geblazen. Als ik ingenieur was, sliep 'k niet rustig voor 'k 'n onderzeesche boot had gebouwd. Dat k
Ze zag het glimlachend gezicht van Jules, als in aanbidding, opzien naar het gelaat van dien man, en ze zag, dat de jongen eensklaps zijne armen, tot eene woeste liefkoozing, heensloeg om zijn vriend, die hem afweerde, met een zacht gebaar. Den volgenden avond genoot Cecile nog meer dan gewoonlijk van de weelde thuis te kunnen blijven.
"Ah juist, Kippelaan; uw naam was mij ontschoten...." "Jules Janin!
En zooals ze meestal hare gevoelens bij schokken van verbazing ontving zooals zij ze ontvangen had toen Jules was boos geworden, en toen ze hare trap was opgegaan na hun gesprek aan het diner, over cirkels van sympathie, bij schokken van verbazing, zoo ontving ze ook nu, met een schok, dit gevoel: dat ze toch niet zoo erg leed, als ze eerst meende; dat hare smart, die wellust was, geene marteling kon zijn, dat ze gelukkig was, dat het Geluk om haar heen kwam als de fijne lucht zijner eigene atmosfeer, omdat zij samen waren, samen ... O, waarom te wenschen, nog meer, en dingen, die niet zoo louter waren?
En wat zijn gril voor dat Welsche meisje betrof, och, als er maar geen openlijk schandaal van kwam, gaf zij daar eigenlijk niets om. "Het doet mij genoegen dat ge mijn toilet bewondert. Ik geloof ook zelve dat het wel gezien mag worden, maar ik zeg altijd, er is in geheel Londen geen modiste, die Madame Jules in het maken van een kleed evenaart.
's Jongés, 's jonges! wat 'n raar model, en zou ie d'r nou warentig zóó hebben uitgezien, Puckie? Als je al die lui gelooven wilt, ja maar misschien was ie nog anders, dat hangt nou maar af van degene, die hem gekend heeft en.... Stil! wat is dat? Is Jules in 't atelier?
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek