United States or British Virgin Islands ? Vote for the TOP Country of the Week !
Het was of ik het waarlijk met weemoed, te veel angsten waren reeds geboren, voor het laatst zoo rustig zien zou. Ik mijmerde op een tekst uit het evangelie van den dag: "Gij hebt uwen vrede niet gekend..." De purper-blauwe muren van den hall waren rondom mij, ginder hoog was een fries van oranje rooskens en boven mijn hoofd de kleurige koepel met een roode bloem in 't midden.
En zeg me eens geef me even de lucifers; dank je: op welken voet sta je nu eigenlijk met Sybil Vane ... Dorian vloog op, gloeiende wangen, schitterende oogen. Harry! Sybil Vane is heilig! Alleen heilige dingen zijn ook de moeite van het aanraken waard, Dorian, zei Lord Henry, met een vreemden tint van weemoed in zijne stem. Maar waarom ben je daar boos om? Ze zal toch eens van jou zijn.
Toch is Spa niet meer wat het vroeger was, toen de bank nog bestond en de roulette-tafel het hoog-beschaafde schuim onzer maatschappij dagelijks om zich vereenigde: die gouden dagen, waaraan de inwoners nog altijd met weemoed denken, zijn voorbij.
Naar het ondoorgrondelijke Licht, de wreed-zoete Liefde, die op aarde rondzweeft in de gestalte van Weemoed, aankloppende bij alle schoonheidzoekende zielen eenmaal, om dáár te sterven. Want het leven, zooals de menschen het gemaakt hebben, doodt alle groote schoonheid, alle eerlijke emotie, langzaam, met zijn zacht nijpende worg-vingers, die niet loslaten.
Nu had ik ten minste het mijne gedaan om haar te behouden, ik kon haar nastaren met stille berusting, al was het met diepen weemoed. Zoo is het gekomen, Francis, dat ik geen Mr. voor mijn naam kan zetten...."
Toch is Spa niet meer wat het vroeger was, toen de bank nog bestond en de roulette-tafel het hoog-beschaafde schuim onzer maatschappij dagelijks om zich vereenigde: die gouden dagen, waaraan de inwoners nog altijd met weemoed denken, zijn voorbij.
Hij, een geleerde, die zooals er wel meer gevonden worden schatten van kennis vergaarde om ze mee naar den grafkuil te nemen; hij, die zijn leven het liefst te midden zijner boeken sleet, nog meer na den dood van haar, die te kort de zijne was om hem de genoegens van het gezellige en huiselijke leven te doen beminnen, hij zag met weemoed op de panden eener verbintenis neer, die hij wellicht verstandiger had gedaan van nimmer te sluiten.
Toen voelde ik het misschien voor het eerst.... Trots mijn lichtzinnigheid, trots mijn altijd verliefde jeugd.... Den eerbied voor de Goden en het Onuitsprekelijke.... Toen voelde ik bijna een weemoed om Apollo, wiens heilige stad zoo was vervallen, wiens Orakel niet meer werd geraadpleegd.... Toen voelde ik dat vreemde gevoel, terwijl mijne oogen toch Fotis, op wie ik verliefd was, bewonderden, als zij in gezonde, wat boersche maar mij aantrekkelijke, jonge-vrouwelijkheid ons bediende.... Dat vreemde gevoel, dat er
Ze keken elkaar aan; Bernard geloofde dat zijn vrind 't ook voelde, den weemoed over dat verlorene, dat vervlogene van sympathie. "Adieu!.... 't ga je goed!" "Adieu!.... zien we je weer 's?...." "Ja.... ja!" En 't hoofd terug in de coupé. En de trein weg, somber-zwart voortschuivend tot in de verte.
Zijn laatste boekje, de "Mijmeringen," is doorzichtig van schoonen weemoed. Nogmaals gaat hij daarin na zijn oorspronkelijken aanleg en zijn innerlijke ervaringen, hij vermeidt zich in de herinnering aan de lieflijke uren uit zijn leven, hij bepeinst het wezen der waarheid en de troost van het berusten in de noodzakelijkheid.
Woord Van De Dag