Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 9 juli 2025
»Wel hoe alleraardigst en hartelijk ging dat toe; staat het letterlijk zoo in de courant?« »Ja, Mama,« sprak Ida die over Papa's schouder medelas, »en als 't Prinsesje gedoopt wordt mogen wij drieën in Den Haag bij Grootmama komen.« »Is 't echt waar, Ida?« riepen Lize en Dora tegelijk uit. »Vraag het Mademoiselle maar, Grootmama heeft 't haar gevraagd en zij gaat mee, niet waar, Mademoiselle?«
De bloemen kunnen immers niet spreken!» «Dat kunnen zij ook niet,» antwoordde de student, «maar dan geven zij elkaar wenken. Heb je niet dikwijls gezien, dat de bloemen, als er een beetje wind is, elkander toeknikken en al haar bladeren bewegen? Dat is voor haar even goed verstaanbaar, als wanneer wij met elkaar spreken.» «Kan de professor die wenken dan begrijpen?» vroeg Ida. «Wel zeker.
»Ik wou u geen pijn doen, maar 't komt zoo onverwacht, 't is de eerste wieg, die aangeboden wordt. Ik zal morgen dadelijk naar huis schrijven, dan weten ze het nog vóór de courant komt.« Ida was zoo goed als haar woord. DEN HAAG, 3 April '09. Lieve Lize en Dora.
»Nu, daar hebt je het eindelijk, wat Mademoiselle niet wou, dat we lezen zouden; geen moord of zoo stond er op, dat zag ik best onder het voorbijloopen; Jan en Louis, zulke kleintjes, wisten het eer dan jij Ida! 't Is toch wat moois, altijd zoo gering....« »Stil Lize, Mademoiselle doet wat ik haar vraag, en kon niet weten wat blij nieuws ditmaal per bulletin bekend werd.« »Ja, Mama, maar....«
"Neen, neen," riep Ida, en met eene kleur als vuur viel ze het vrouwtje om den hals. "Neen, ik heb me gebeterd. O, voor nog en nog zooveel zou ik niet meer willen zijn als vroeger. Ik weet het nu wel: ik was een onordelijk, slordig kind, dat er nooit netjes uitzag, dat nooit opruimde, nooit iets op zijne plaats bracht. En dan was ik dom, heel dom er bij.
»Dora, men zal de Koningin wel van alles verteld hebben of afbeeldingen er van geven; maar als jelui hier zoo blijft studeeren, komen we niet verder; vraagt de Hollandsche juffrouw er maar naar; die kent die spreuken op haar duimpje.« »Ida, schrijf je dit op, om bij de illuminatie te gaan zien?« »Neen, die Latijnsche spreuk: »Saevis tranquillus in undis«, schrijf ik op. Ze komt me bekend voor.
Net toen Dirk wat zeggen wou van Richard, begon de hond in de keuken langgerekt te janken. Dirk werd bleek. "Dat vervloekte beest," zei-die. Flauwtjes hoorden de vrouwen hoe hij het dier ranselde. "'k Heb 'm z'n portie gegeven!" En hij begon weer te troosten, sprak van den tijd toen Richard en hij samen op school waren geweest. Ida stootte hem onder tafel an. Hij stoorde er zich niet aan.
De aangegeven weg door Lize vlugjes opgeteekend geeft groote voldoening aan de wandelaarsters. De brug over de Stadhouderskade gaf zoo iets geheel anders te zien dan naar gewoonte. Ida teekende die in haar zakboekje aan onder 't opschrift: »de illuminatie.«
Veel moest er nog opgeruimd worden; maar ze werkten vlijtig door, en tegen het middageten was alles klaar. Ida klapte van blijdschap in de handen. Maar op eens keek ze weer heel bedrukt, en met een' zucht kwam het er uit: "Ja, 't is nu alles wel heel mooi, maar...." "Maar het blijft niet zoo, wil je zeggen. Wees gerust, kindlief, daar heb ik ook een middeltje op, dat ik je leeren zal.
»Neen, die kippenloopen met al die kakelende kippen en kraaiende hanen, die maakten iedereen aan het lachen,« meende het schellemeisje. »'t Fijnste van alles gaf 'n bloemist; 6 jonge meisjes in het wit in een gazen tent geheel versierd met rose rozen,« sprak Ida, die juist iets kwam vragen.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek