United States or Dominica ? Vote for the TOP Country of the Week !
"Ik hou meer van 't veld," zeide ze. "Daar is leven." "Op de heide," sprak hij haar gedachte aanvullend, "is droom." "Ja," zeide Anna, "maar men leeft niet lang met zijn droomen." Lize kwam eindelijk. Zij gaf Anna 't mesje. "Snij er een heel mooie af!" En lachend voegde ze er bij: "ik mag immers niet, daar 'k verloofd ben." "Wanneer zult ge trouwen?" vroeg Hary. "O, nog lang!
Toen ze 's avonds naar Lize toeging die goeie Hoefman, ze zou zien het gesprek op hém te brengen; ze wilde immers iedereen in alles helpen hoorde ze bij Levedag het jolig lawaai van vroolijke stemmen, en in de lichte gang zag ze veel zwarte ruggen en gladde hoofden, die allemaal naar iets schenen te kijken, dat heel grappig was.
Hij was de koning van het land, Het land van Lotharingen.... Mij liet mijn liefste zoo alleen; Zijn stem gelijk een gong was. Weet gij soms den weg niet naar Loth'ringen heen?.... Ik wist hem toen ik jong was. "Is 't daarmee uit?", vroeg Anna. "En weet jij nu wat Lotharingen is?" "Nee," antwoordde ze. "Merkelbeek" zei Lize met gewicht. "Dáár!" en zij nam de hand weg van de rest van 't blad.
Martha zeide toen, dat wij naar bed moesten gaan, maar geen van allen deden we dien nacht een oog dicht. Bij het aanbreken van den morgen nam Lize mij mede naar den tuin en ik begreep toen, dat zij mij iets te zeggen had. Hebt gij mij iets te zeggen? Zij knikte toestemmend.
Maar Lize was mij reeds voor, zij snelde naar de deur en opende ze. De arme Capi was in een sprong bij mij en, toen ik hem in mijn armen drukte, lekte hij mijn gezicht en gaf door een zacht janken zijn blijdschap te kennen: hij beefde over zijn geheele lichaam. En Capi? vroeg ik. Mijn vraag werd goed verstaan. Wel, Capi blijft bij u.
Welke aanstaande moeder, die haar echtgenoot bezit, wordt tot zoo iets geroepen?« »Maar beste Grootmoeder, het is heel eenvoudig naar de Grondwet, en die kent H. M. op haar duimpje en houdt zich daar stipt aan, dat H. M. zeer tot eer verstrekt; maar daarin is niets ~vreeselijks~, om met Lize te spreken.«
Tante Katherina zorgde, dat het van korten duur zou wezen; zij liet Martha, Alexis en Benjamin instijgen en beval mij, Lize op haar schoot te zetten. Toen ik geheel terneergeslagen bleef staan, duwde zij mij een weinig weg en sloot het portier. Vooruit! zeide zij. En het rijtuig reed weg. Door mijn tranen heen zag ik Lize's gezichtje nog even uit het rijtuig steken en wuifde zij met de hand.
In de slaapkamer vergaderden ze nóg 's "en petit comité": de juffrouw met de twee oudsten, Coba, Francis, Lize en Go. Else lag 'n beetje te lachen, gerustgesteld, maar verveeld, dat ze vast niet voor Zondag er uit mocht. "Ik geloof wel, dat ik niet eens kan; maar 't is toch 'n akelige boel." De juffrouw knikte veelwetend, en troostte: hoe lang influenza soms duren kon....
»Zeker met het pakjes maken, Mama! Heerlijkjes, hé, heerlijkjes! vindt jullie het ook niet, jongens?« vroeg Dora. Juist kwam Papa binnen en Lize moest haar vraag: »Jongens! heb je die bulletins ook gezien daar zooveel menschen voor stonden?« terughouden, daar mijnheer aan tafel geen oogenblik te verliezen had, zou de beursbengel hem niet verrassen.
Op dat oogenblik drong het geratel van een rijtuig tot ons door, en bijna terstond daarop dat van een tweede. Wij snellen naar het venster en zien de break, waarin Lize haar vader herkent, met hare tante Katherina, hare zuster Martha en hare broeders Alexis en Benjamin; naast Alexis zit een grijsaard met witte haren en gebogen gestalte: het is de meester.
Woord Van De Dag