Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 18 mei 2025
Hij grinnikte en schokschouderde. Ze wilde hem wegjagen. Uit mijne kamer! Wat doet ge, in mijne kamer tewege? Weg, zeg ik u! Ze fluisterde hem toe: 'k Hebbe toch al mijn laden vaste gesloten.... Rik rilde een tijdeken. 't Viel hem nu kwalijk, dat gedoe van Goedele. Hij probeerde zijn lijf verontweerdigd achterover te snokken. Ze zei dadelijk: Haal moeder's kistje! Hij zakte ineen.
„Meneer? ’n Mooie meneer!” grinnikte de werkman. „’k Wou om de dood niet graag zoo’n heer wezen.” „Och hij is halfsuf, laat ’m zitten, Karel; hij is toch vroeger ’n heer geweest,” zegt de kastelein halfluid, en zachter voegt hij er bij: „Hij is van voornaam komaf, maar z’n femielie is sjofel geworden net als hij zelf; ’t is ongelukkig genoeg, dat ie nou van de gift leven moet.”
Stil, fluisterde de kikker, daar komt de Man van gisteren avond! Hè, wat loopt hij hard! Zeker weer veel te doen! En de kikker grinnikte zachtjes voor zich heen. De Man kwam aan. Hoog kwam hij aan over het beschaduwde zandpad, en zijn bruin hoofd was gebogen. Hij ging voorbij. Man!... Man!... Man!... riep 't viooltje weer, zoo hard ze kon. De man bleef staan.
Mie volgde hun voorbeeld. Dat is straf... Zij blijft zitten, en keert mee terug. Zij weet van toeten noch blozen, misprees Madame. Zij zal staan zien, grinnikte Snepvangers boosaardig. Met zijn kladdeken Fransch wist Snepvangers zich te behelpen. De conducteur keek bevreemd naar de ongeknipte reisbiljetten in het reisboekje, maar zei niets.
Hawèl, ik hier, en gij doar, Sylvain, schertste Florimond, om beurt naar de twee kasteelen wijzend, da zoe mij goan. En ou? Sylvain grinnikte dat hij er niets tegen op had, maar dat er toch ook wel een plaatsje voor Fons en de jonkvrouw moest openhouden worden.
Een dof geraas liep door de zaal, het mansvolk grinnikte met schalks genoegen, en in de achtergrond vernam men weer de stem van de blikslager Blink, die schertsend een opmerking maakte, terwijl integendeel onder het dames- en vrouwenpubliek als een beweging van ongemak plaatsgreep, begeleid door gekuch en schuins-verlegen blikken in beschaamd-blozende gezichten.
"Wilt gij niet goedschiks, dan met dwang," zeide Falckestein, hem met zijn degen in de zijde kwetsende. "En dat is voor u," grinnikte Eugenio, terwijl hij met de gesloten vuist aan Falckestein een zoo geweldigen slag op het hoofd toebracht, dat de Graaf bedwelmd ter aarde stortte.
Ik? fluisterde haar broêr. Ik vrees voor niets.... Ik vrees voor niets.... Geef hem het geld terug.... Het geld! Duizend sestertiën....?? Zij grinnikte, minachtend. Patriciër! spotte zij. Hij verbleekte. Komediantenmeid! schold hij. Die haar kinderen als sláven weg schenkt.... Jij zoû ze verkòcht hebben, als je geweten hadt, dat ze nog hadden geleefd, toèn.... Jij hadt geen rècht....
"Ik zou 't wel eens iemand willen zien probeeren!" riep Jo uitdagend. "Ik ook," grinnikte Laurie. "Ik ben niet voor geheimen geschikt, geloof ik; 't is of er een pak op mijn hart ligt, sedert je 't mij verteld hebt," zuchtte de ondankbare Jo. "Loop dan maar eens hard den heuvel met me af, dan zul je wel weer in orde zijn," stelde Laurie voor.
»Dat is hij, Fagin,« zeide Jack Dawkins, »mijn vriend Oliver Twist.« De Jood grinnikte; hij maakte een diepe buiging voor Oliver, nam zijn hand en hoopte, dat hij de eer zou hebben, nader met hem kennis te maken. Hierop kwamen de jongelui met de pijpen om hem heen staan en schudden heel hard zijn beide handen vooral die, waarin hij zijn bundeltje hield.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek