Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 18 juni 2025
Zijn oogen schitterden en lachten en hij leek mij eenklaps weer geheel de oude, vol ondeugende, guitige schalkschheid. Fietriene was opgestaan en had de kamer verlaten om het koffiegerei met de juffrouw in de keuken te helpen omwasschen, en zoodra ze weg was schoof hij naar mij toe, klopte vertrouwelijk op mijn knie en grinnikte: Nou, hoe vindt ge 'r? Dat hadt ge niet verwacht, hé?
Met een schorren gil sprong ze op zij en greep instinctmatig een stoel en hield die vóór zich uit. Zou hij weer durven slaan? Zou hij durven, nu haar beschermster dood was? "Lafoard!" gilde zij; "lafoard! past ou op dag' aan mij komt!" Grijnzend kwam hij op haar af. "We zijn alliene thuis en we 'n moên ons nou nie mier sjeneeren," grinnikte hij.
Hij was een oogenblik beangst ... Heel levendig beeldde hij zich in wat hij aan Lowis zou voorliegen: hij zag den blinkenden helm van den agent juist opdagen terwijl hij het vat omhoog heesch, voelde zich in gevaar, liet het touw los zoodat alles in 't water plofte en hij wegloopen kon ... Hij grinnikte in zich zelven, toch verschrikt door de fel-scherpe voorstelling.
"Die kunsten heeft hij den ridder van den Hasliberg afgezien," grinnikte Veervlug. "Ik hield veel van Van Aartheim," zei De Morder; "maar ik dacht toch altijd wel, dat hij het beroerd zou laten liggen." Holstaff bragt zuchtend iets over het zedebederf der eeuw te berde. "Komaan," zei Pols eindelijk, "het is niet anders. Wij moeten nu maar zien, dat wij te Bern komen.
Adieu! groet je Mama! Bruin keek den vertrekkenden man na en dacht: Wat 'n nobele vent! Jonge artisten zijn gewoonlijk goed van vertrouwen. En Capelli keek, op straat gekomen, even omhoog naar 't atelier en grinnikte in zich zelf: 'n Knap ventje, die lapt 't me voor een koopje! De buste stond op 't atelier in schets, 't was eigenlijk meer dan een schets, zoo mooi was ze uitgevallen.
Pieter stond op en volgde ons de trap op, naar Bobs kamer, waar Karel, Bob en ik weldra als drie gekken over den vloer lagen te rollen, daarbij schuddende van het lachen. Pieter stond ons in de grootste verbazing aan te staren. »Waarom lach-jelui zoo?» vroeg hij min of meer beleedigd. »Om je mooie boordje!» grinnikte Karel. »En om je prachtigen wandelstok!» lachte Bob.
Pluizer vertelde aan Johannes lange verhalen van hen die daarachter woonden, van de pijnen, die daar werden uitgestaan, en van den strijd, die daar tusschen ellende en levenslust gestreden werd. Hij spaarde hem niets, het somberste, het laagste en platste zocht hij uit, en grinnikte van genoegen, als Johannes bij zijn verschrikkelijke verhalen bleek werd en zweeg.
Voortdurend kwam hij aanzetten met nieuwe courantjes, allen Duitschgezind nu, en hij grinnikte van pret bij iedere Fransche nederlaag, om zijn voorspellingen die telkens uitkwamen, terwijl hij meer en meer, op familiair-vertrouwden toon ging spreken over 't Duitsche leger, over de Duitsche generaals en ook over den Pruisischen Koning, dien hij weldra zoo intiem scheen te kennen als hij destijds Lowie Napoléon gekend had.
»Ik wist niet, dat meneer Knor familie van je was!" grinnikte er een. »Ei kom, dat kan je toch wel zien," plaagde een ander; »ze hebben zelfs samen één kleerenkast!" »Nu ik zou wát trotsch zijn op zoo'n bloedverwant," zei weer een derde, »'t lijkt wel een rechtsgeleerde!" Daar kwam de kapitein op het leven af.
"Maar wat vertelde de koster toch met zoo veel opgewondenheid van Napoleon?" vroeg Pols "Die man sprak zoo schielijk, en zulk raar Hoogduitsch, dat ik hem niet best verstaan kon." "Gij hadt misschien liever gehad, dat hij wat meer Neêrduitsch had gesproken," grinnikte Veervlug. "Wel, de man vertelde, dat ook Josephine eens in dien stoel had gezeten, en dat Napoleon er toen naast stond."
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek