United States or Aruba ? Vote for the TOP Country of the Week !
Dat was haar portret, de realiteit van haar verzonken bestaan, iets, dat zij had gedaan in gedachten en gebaren, en dat door Johannes ten geheele tastelijk was gemaakt. Ze raakte er de volledige voorstelling van haren val, en 't zicht ervan begon haar te walgen, al leefde nog zoo schoone daar, in doorslepen kunst van kleuren en schakeeringen, gansch hare liefde.
Doch plotseling verstomde het gesprek, want het zolderluik werd opgeheven, een lichtstraal drong tot in den duisteren hoek door en stelde het geheele gezelschap in hun stoffige verwarring ten toon. Het was Johannes, die hun gesprek kwam storen. De zolder had altijd een groote aantrekkelijkheid voor hem. Nu, na al de vreemde gebeurtenissen van den laatsten tijd kwam hij er dikwijls.
Het zijn geen lichtjes daarboven, zooals de lantaarns, die je hier om je heen ziet. Het zijn allen werelden, elke veel grooter dan deze wereld met haar duizenden steden, en middenin zweven wij als een klein stofje, en er is geen onder of boven, en naar alle zijden zijn werelden, al maar werelden, en dat houdt nimmer, nimmer op. 'Neen! Neen! riep Johannes angstig, 'niet zeggen, niet zeggen!
Naar Rome weêr toe, naar mijn broêrtje!! O, heer, o heilige heer, zeg, mag ik u volgen? De hand bleef steeds op het voorhoofd van den knaap. Kind, zeide Johannes. Volg mij niet, noch naar Rome, noch naar welk oord, waarheen de Keizer mij bant. Blijf samen, hier, met den sterken vriend. En genees eerst. En hoop op de dingen van het leven, die aan je jeugd nog dierbaar zijn.
Hij kon het zich nauwelijks denken, dat een vriend van den elfenkoning nu weer verplicht zou zijn, sommen te maken en werkwoorden te vervoegen. Maar het was toch alles waar geweest, en niemand om hem heen wist er iets van of zou het kunnen gelooven of begrijpen, zelfs de meester niet, hoe barsch hij ook keek en hoe minachtend hij Johannes ook een luien rekel noemde.
Goedele behield een liefelijk beeld ervan, lijk de beestjes daar in 't zilveren zonnegeweld wit opwolden, hun stokkepootjes vreesachtig te gare en hun koppen bovenuit, al te zamen gerokken naar 't veilig beschut van den barm. Het was alsof zijzelve met eendere angstigheid een duurbaar leven had te bergen, en ze roerde haren arm om zekerlijk het buigend lijf van Johannes te voelen.
Bij één dezer gelegenheden, op het feest van Johannes den Dooper, had de Koning een groote schietschijf laten oprichten, waar de Moorsche edelen onder door moesten rijden, terwijl zij trachtten, haar met hunne speren te doorboren.
Bij het lezen der Evangeliën in 't bijzonder dat van Johannes zelf, of wat vroege Gnosticus zijn naam en mantel aannam zie ik onafgebroken van de verbeelding getuigd als van den grondslag van alle geestelijk en materieel leven, maar daarnaast zie ik ook dat voor Christus de verbeelding eenvoudig een vorm der liefde was, en dat voor hem liefde soeverein was in de volste beteekenis van het woord.
Je hebt naar haar verlangd, ik wil je nu wel bij haar brengen. 'Neen, ik wil haar niet zien. Ik had haar liever dood gezien, zooals de anderen. En Johannes keek niet meer om, maar liep haastig door en prevelde: 'Dat is het laatste, er is niets! niets! Het klare, warme zonlicht van een eersten lentemorgen stroomde over de groote stad.
Ook moogt ge er den kleinen Johannes nooit over spreken, als ge hem soms ontmoet, want dat zou hem verdriet doen en het zou mij spijten, u dit alles verteld te hebben. Johannes woonde in een oud huis met een grooten tuin.
Woord Van De Dag