United States or India ? Vote for the TOP Country of the Week !
Toen Bobs broer heengegaan was, bleef het scheepje nog eenigen tijd rustig liggen en wij hoorden slechts het loeien van den wind, door het tuig en het lekken van de golven tegen de kiel; maar langzamerhand kwam er meer beweging; wij onderscheidden voetstappen op het dek; men liet trossen vallen; spillen knarsten; kettingen werden op- en afgewonden; men wentelde den kaapstander; er werd een zeil geheschen; het roer kraakte en eensklaps wierp het schip zich op de linkerzijde, het schommelen begon wij waren in zee.
Pieter stond op en volgde ons de trap op, naar Bobs kamer, waar Karel, Bob en ik weldra als drie gekken over den vloer lagen te rollen, daarbij schuddende van het lachen. Pieter stond ons in de grootste verbazing aan te staren. »Waarom lach-jelui zoo?» vroeg hij min of meer beleedigd. »Om je mooie boordje!» grinnikte Karel. »En om je prachtigen wandelstok!» lachte Bob.
O, Bob, wat moet ik nu beginnen? Ik beef van angst.» »Kruip diep onder de dekens, Piet, en laat hem grijnzen,» was Bobs hardvochtige raad. »Wat doe je ook je oogen open te houden, als je op bed ligt; dan behooren zij gesloten te zijn.» »O neen, dáár durf ik niet weer heen!» zuchtte Pieter; »voor geen geld ga ik dáár slapen! 't Is afschuwelijk, Bob.» »Wat wil je dan?»
Zijne knevels schenen mij toe om te krullen van boosheid. »Hoor je me niet? Hoe heet je?» herhaalde hij zoo barsch mogelijk. »Vluchten, jongens!» Dat was het eenige antwoord, hetwelk aan Bobs mond ontsnapte. En hij voegde de daad bij het woord.
Na eenige omwegen, hadden wij de kade bereikt en de zeewind woei ons in het gelaat. Zonder een woord te spreken wees ons Bobs broer naar een vaartuig, dat gereed lag om te vertrekken. Wij begrepen dat dit het zijne was, en in weinige minuten waren wij aan boord; toen zond hij ons naar een kleine kajuit. Ik vertrek pas over een paar uur, zeide hij; blijf daar en maak geen gedruisch.
Ga-je meê, dan zal ik je hem eens laten zien. Maar niet lachen, hoor!» Nu, die raad had een verkeerd gevolg, want nu moesten wij juist lachen, toen wij binnen kwamen. Maar wij wisten ons te bedwingen. Wij gaven mijnheer en mevrouw de Wild de hand en bogen zoo deftig als wij konden voor Bobs tante, die wij mevrouw Van Koorde hoorden noemen.
Wat zou ik er van langs krijgen! Ik wed, dat ze me kopje onder in eene waschtobbe stopte!» »Best mogelijk. Zeg Bob, kunnen we van uit dat dakvenster van jelui huis niet in den tuin van den dokter kijken?» Opeens klaarde Bobs gezicht heelemaal op. Hij nam zijn stroohoed van zijn hoofd en zwaaide er lustig meê in het rond.
"Ik zie geen kuikentje," zei hij teleurgesteld. "Zie je dat ei daar liggen?" vroeg Hans, nadat hij eerst allerlei kleedingstukken van hem en Bob uit den koffer had genomen. Frits knikte. "Dat ei wordt een kuikentje," legde Bob uit. "Ja," zei Hans, Bobs woorden herhalend, "dat ei wordt een kuikentje." "Een echt?" vroeg Frits ongeloovig. "Ja.
De schoenmaker zette haar op de korte zijde, bij ongeluk juist op den kant, waar Bobs hoofd lag, zoodat hij nu een verbazend ongemakkelijke houding kreeg, namelijk met de beenen omhoog. Bob had zich tot nog toe zeer goed gehouden, maar nu werd het hem toch te erg. Door de luchtgaatjes, die weldra watergaatjes zouden worden, zag hij, dat de kaar vlak aan den kant stond.
Wij keken Bobs tante eens aan, en zagen dat zij eene buitengewoon statige dame was, die zoo recht als eene kaars op haar stoel zat. Zij scheen ons bijna te deftig toe, om zich te bewegen. En haar zoontje, die evenals zij lang, bleek en mager was, geleek in alle opzichten op zijne deftige moeder. »Rechtop zitten, Pieter!
Woord Van De Dag