Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 1 mei 2025
Hij rilde, dat de Visbeenen hem bij de hut wel hooren konden, en die akelige jongens stonden ons in den tuin nog uit te lachen op den koop toe. »Hoe wou ik, dat ik ze eens te pakken kon krijgen,» zei Bob met gebalde vuisten. »Wat zou ik ze trakteeren!» »En ik!» riepen Karel en ik. »Niets liever dan dat!» »Kom jongens, zijn we klaar? Laten we dan gaan!» zei Bob.
Het rilde door de wereld heen, niets had het kunnen tegenhouden. De perijkelen des hemels hadden er nacht en dag op gepekt lijk "den duvel op Geeraard". Het lichaam was vermassakreerd om bij te bleten, maar de ziel, de goddelijke ziel, was zuiver en onaantastbaar gebleven, en richtte zich weer op, om open te breken in al wat van de aarde was.
"Mooi!" zeide hij, en vervolgde, telkens zijne woorden afbrekende: "Mooi.... Adel hebben,.... moois van goeden God,.... Aafke gekregen!" "God schenkt dit aan al zijne schepselen," hernam het meisje: "en Hij wil het ook aan u geven, daarom heeft Hij u, nu Mechteld dood is, mij tot verzorgster geschonken." "Mechteld!" riep Adel met een akelige stem, terwijl hij over zijn geheele lichaam rilde.
De bevroren vijver vóór het hotelletje versmolt zich met de sneeuwvlakte; er was alleen nog maar een open plekje bij den kant, dat zwart en rood zag in den avondgloed en waarin eendjes duikelden en fladderden, zoodat je rilde van kou als je er alleen maar naar keek.
By de eerste druppel rilde hy, en weldra klaterde 'n breede waterstraal hem op hoofd en schouders. Van teweerstellen was geen spraak. Hy kon zien noch spreken, en Vrouw Claus vatte z'n "brrr!" dat misschien beteekenen moest: "genoeg, genoeg!" als 'n betuiging van tevredenheid op. Ja, zieje, na zoo'n val stygt het bloed... 'n Pompslag! Brrr! ...naar je hoofd! En de kou van 't water... 'n Pompslag!
"Hebt ge een geweer gezien, dat op u was aangelegd?" "Ja, en een hand, die er zich tegen hield." "'t Was de mijne." Marius rilde. "Welke dwaasheid. Arm meisje! Maar des te beter; wanneer 't zoo is, zal 't geen gevaar hebben; laat mij u op een bed dragen! Men zal u verbinden; men sterft niet van een doorschoten hand."
Haar lijf snokte op en rilde, en hare vingeren waren in pijnlijke stuipen ommegekruld. Ze hief zich dan, plots zwijgend op, en keek verwilderd Goedele aan. Ze fluisterde, geheimzinnig: 't Is vreeslijk. Ik kon 't niet zien. Ik kon 't niet uithouden. Ik zal daar iets leelijks van krijgen, in mijnen kop!
Haar geheele lichaam beefde, haar gezicht vertrok zich krampachtig. Maar eindelijk kwamen de tranen, tranen van rouw! Maar mijn bleeke vriend, de Dood, de Bevrijder, rilde toen hij die tranen zag. Dus ook hier was hij niet met vreugde begroet, niet eens hier was men van harte blij geweest bij zijn komst.
Geroepen was-i, o ja ... maar dat's 't ware niet. Meen je dat-i komt? Dat-i uitverkoren is, meen ik? Ik zeg: neen! Niet ... zie, zooveel! En ze knipte met de vingers. Maar ... wat moet ik dan met het kind doen, juffrouw Laps? Stuur 'm gerust 'ns by me ... al was 't van avond nog. Wouter rilde. Maar gelukkig drong z'n moeder dien dag niet op de herhaling van 't bezoek aan.
Een koeltje, schier een ademtocht, bewoog de struweelen. Het gras rilde, alsof er zielen uit opstegen. In de verte hoorde men flauw het komen en gaan der patrouilles en rondes van het Engelsche legerkamp.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek