Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 8 juni 2025
Hij voelde dat hare hand een tijdeken op zijn arm bibberde, en hoorde dat ze precies struikelde. Ze kon niet goed een klank uit haar kele stooten en ze hief zijwaarts hare oogen naar hem. Hij las een groot vertrouwen in hare strakke blikken, een vertrouwen, dat alle aanvallen tarten kon.... Ze zei: 't Is me eender ... als ge wilt....
Ze beet, sissend, haar eigen toe: Niet meer gaan! Niet meer gaan. Ze zou bij Ameye niet meer gaan. Ze zou moeder helpen. Het was toch moeder. Ze zou haar, met haar overige leven, gedienstig zijn. Ze kruiste hare armen over hare borst, en 't was, een tijdeken lang, alsof ze de toekomst tartte, alsof ze heel diepe eene aarzeling voelde en haar eigen in de toekomst tartte.
Andermaal was alles stille en men hoorde heel verre 't geronk van de hooge stad, den galm van haar late pleizieren. Een tijdeken bleven Goedele en Ameye op den drempel staan. 't Schoot haar plots te binnen dat Justa misschien op den loer was gezet, en ze staarde links en rechts den nacht door. Ze zei, opdat hij ook zou rondblikken: Geen ziele op weg.... Hij blikte rond. Geen ziele....
Ze gingen ook een tijdeken zonder spreken, en dan was 't alsof hunne gepeinzen, hooge boven het zot lawaai der strate, ievers in buitenzinnelijke vredigheid tegare kwamen, éen-wordend en bij parende rijen rondbijzend als een vlucht van gekoppelde tortelduiven.
Goedele zakte ineen op hare knieën. Romaan had een tijdeken verschrikt zijn asem ingehouden en wankte nadien achteruit. Heel zijne ellende, heel zijn endeloos leed kreet hij in wild gejammer uit en hij stampte razend op den vloer, aldoor slaande met zijne vuisten tegen zijne slapen.
't Geluid van haar stemme wuifde uiteen en viel dadelijk plat neere, versmoord tusschen de muren, en zonder uitslag. Het huis was vol van Wiezeken, en niemand sprak van Wiezeken. Een tijdeken vóor den noene tort Ameye binnen. 't En deed Goedele geen emotie aan, hem op een nieuw dichte bij haar te voelen. Ze was 't alzoo, zonder overgang, reeds gewend, en lei hare hand met rustigheid in de zijne.
't Kwam haar dan voor dat de menschen haar mochten taken, en ze was beschaamd dat men haar taken zou. Ze stond meteen vóor 't station. Een tijdeken bleef ze nog aarzelen en ze wist geen wil om haar doening te leiden. Endelijk stapte ze binnen, terwijl ze hare oogen met haar zakdoek droog wreef. Ze zou niet laf zijn. Ze zou heel simpel lijk zeggen: Bastiaan, ga weg.
Ze loerde een tijdeken naar Goedele's vingeren die om de beurze peuterden en hoorde de rinkeling daarbinnen van de dierbare stukken. Ze beet al gauw heel woest op hare tanden om den wrevel, die kroop langs hare leden, te bedwingen. Ze had, 't oogenblik daarna, alle moeite om een lach om hare lippen te wringen, als Goedele met dankbare oogen opkeek naar heur.
't Was al grijs en nevelig wat haar omdeed, en de gezichten doken spokig daarin op, werden groot en spoedden zich achterwaarts. 't Herklonk een tijdeken als een ver geween: Goe-öe-dele! 't Klabetterde tegen de luidelijke beenderen van haren schedel, die als een holle kasse aan 't ratelen ging.... Moe, afgemat kwam ze thuis aan. Het ijzeren hekken krijschte trage open en ze viel bijkans voorover.
Ze wachtte een tijdeken en lager liet ze hare stemme zakken: Ik wou geerne dat ge eens ... ginder gingt ... bij Romaan.... Omdat Goedele met pijnlijke haastigheid haar gebogen hoofd ophief, deed ze alweer vluggelings achtereen hare woorden drillen, dof en eentonig: Ge moet niets vertellen van mij en mij achterna niets van hem vertellen. Ik weet niet waarom ik u daar doe binnengaan.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek