Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 30 april 2025
Wat zou het heerlijk zijn, als hare tante nog van besluit veranderde en haar toestond hare vrienden geregeld te bezoeken al was het maar één keer in de maand bij voorbeeld. Over mevrouw d'Ablong en Cécile had zij heel weinig met de kruideniersvrouw gesproken hare natuurlijke fijngevoeligheid had haar daarvan weerhouden.
Maar het is heel, heel kostbaar, Elsje, pas dus vooral goed op dat je het niet verliest. Het is een erfstuk van de familie d'Ablong en buitendien een groote som gelds waard." "Maar dan wil ik het eigenlijk veel liever niet dragen, tante, als er eens wat aan kwam...." "Onzin! Wat zou er nu aan een parelsnoer komen, dat je gewoon om je hals draagt!
"Is dat nu een manier om uit te zijn, als je oude grootmoeder bij je komt! Toe kindje, ga eens even op zij. Is dit nu het dochtertje van je zuster, Lize?" En zij knikte Elsje vriendelijk toe. "Ja mama," zei mevrouw d'Ablong. "Kom eens even bij me, lieve meid," zei de oude dame. "Ik vind het aardig dat wij ook kennis met elkaar maken. Mijn kleinzoon heeft mij al van je verteld.
Arm kind, arme kleine Roodkapje! Gelukkig dat wij je weer hebben." "Wat is er, is er bericht?" vroeg de stem van mevrouw d'Ablong haastig, terwijl de deur der kamer waar zij had zitten wachten, snel werd geopend. "Toe Frits, kom toch gauw."
Mevrouw d'Ablong haastte zich niet, Elsje op haar kamer te gaan toespreken. Frits had al een paar maal gevraagd of "Roodkapje" heusch naar bed gegaan was. Dat had zij nu niet moeten doen, beweerde hij; zóó erg was het toch niet dat zij nog niet gewend was om als actrice op te treden! Hij vond het jammer dat zij nu in 't geheel niets aan de partij had.
Dag mijnheer Meudon." "Uw dienaar mevrouw," zei de dansmeester met een tweede buiging. Mevrouw d'Ablong ging heen en Elsje zuchtte even en ging toen rechtop staan als een kaars. Het was haar aan te zien dat zij zich vast voorgenomen had, haar beste beentje voor te zetten. Maar ook in den letterlijken zin des woords, was dit niet gemakkelijk.
Maar er was nu niets meer aan te veranderen. De trein, die mevrouw d'Ablong naar het kleine dorp brengen moest, waar Elsje woonde, kwam al nader en nader en stond eindelijk hijgend en blazend een paar minuten stil voor het onaanzienlijke station, waarbij Elsje's tante uitstapte.
Elsje vond het haast jammer dat de aardige, losse bloemschilderingen van het porselein bijna geheel door de dampende soep werden bedekt, maar zij had ergen trek en begon dadelijk te eten, toen het bord voor haar stond. "Je kunt wel heengaan tot ik schel, Dina," zei mevrouw d'Ablong. Dina verdween.
Zij werd hoe langer hoe koppiger. "Alles wil ik verdragen," dacht ze met een hart vol bitterheid, "maar mijn eigen naam zullen ze me niet ontnemen." "Ga jij maar vast naar de zaal, Cilly," hoorde zij mevrouw d'Ablong zeggen. "Ik kom dadelijk." Elsje's hart begon sneller te kloppen, toen ze haar tante weer binnen zag komen. "Wat beduidt dat, dat je me te vergeefs laat roepen?" vroeg ze streng.
"Ja zeker. O, daar is je mama, Cilly. Dag mevrouw, hoe maakt u het? Hoe heerlijk, dat Cilly's partij al zoo gauw is!" "Dag meisjes," zei mevrouw d'Ablong, die binnen gekomen was met twee brieven in de hand. "Hier is een brief van grootmama, Cilly. Zij komt hier gauw een poosje logeeren, dus zij zal er waarschijnlijk ook zijn met de partij." "O, dat is gezellig," zei Cécile.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek