Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 1 juni 2025
"De gravin Stontheim is werkelijk overleden," verhaalde zij. "Nelly's moeder zeide het, toen zij ons in het park tegenkwam. Army heeft geschreven, dat zij reeds morgen wordt begraven, en daarna wil hij zijne bruid weder hierheen brengen; de bruiloft zal niet uitgesteld worden, alles blijft bij het oude. Zeg eens, tante, was Sanna, die ik pas bij den boschweg tegenkwam, tot nu toe bij u?"
Het is verschrikkelijk joden, makelaars, koopbrieven, eerste, tweede, derde en vierde hypotheek en wat niet al meer; kort en goed, gravin Stontheim verkiest niet zich er mede te bemoeien, omdat de zaak slechts met enorme opofferingen te schikken is; zij wenscht, zooals ik van morgen vroeg reeds de eer had u mee te deelen, dat Army, ook nog na zijn bruiloft, die tegen den herfst bepaald is, in dienst zal blijven; zij zal het jonge paar ruim van middelen voorzien, en is voornemens, wanneer Army later zin in de landhuishoudkunde heeft, hun een landgoed te koopen, dat geheel onbezwaard is.
Nelly is er bovenmate over verheugd; het is eene nicht, Blanka van Derenberg; en Army komt ook over met verlof en zij hoopt, dat ik haar dan dikwijls zal komen bezoeken. "Zoo?" vroeg de oude vrouw. "Ja, Nelly schrijft, zij zou zelve gekomen zijn om het mij te vertellen, maar zij had vandaag geen tijd, dewijl zij helpen moest de kamers in orde te brengen."
"Voortreffelijk, Blanka," riep Army, wiens blik als betooverd aan de bekoorlijke verschijning hing; "voortreffelijk; Mamsel Elise bij Renz rijdt niet beter." De oogen der oude barones fonkelden van vreugde, want zij was vroeger ook dikwijls bewonderd; en paardrijden is immers een der edelste liefhebberijen.
"Zeer voorbarig, mijn waarde Army! Ik moet bekennen, hier in dit ledige, eenzame slot aan een jonge, verwende dame eenigszins een genoeglijk leven te verschaffen, schijnt mij een moeielijke zaak toe. Het is onbescheiden van tante Stontheim, uw aanbod aan te nemen en dat nog wel voor die Blanka! Zij kan later haren vader verhalen, hoe men in het slot Derenberg gasten weet te ontvangen."
"Hoe gij u te gedragen hebt jegens tante Stontheim, behoef ik u niet te zeggen, Army!" ving zij aan, verstandig het geschilpunt van gister vermijdende. "Gij zult dit zelf wel weten; breng haar mijne hartelijke groeten, en zeg haar, dat ik een oude, afgeleefde vrouw ben geworden."
"Ik heb een verzoek aan u," ging zij voort, eer hij kon antwoorden. "Gij weet, mijn vader gaf met een bezwaard gemoed zijne toestemming tot onze verbintenis. Vergeef hem Army! Ik ben immers zijn eenig kind help mij de wolken van zijn voorhoofd verdrijven! Houdt u slechts een weinig, alsof gij mij liefhebt, en laat hem gelooven, dat gij gelukkig zijt!
Zij ik weet niet of " "Neen," antwoordde zij, "ik kom om u." "Om mij?" vroeg hij zacht. "Ja, ik de angst dreef mij hierheen, Army. Uwe moeder was bij ons en vertelde, dat gij wildet O, ga niet heen, Army; ga niet heen! ik overleef het niet," kreet zij, en sloeg de handen voor het gloeiende gelaat. "Vraagt gij mij dat, Liesje? En toch hebt gij mij dezen morgen laten gaan?" vroeg hij bitter.
En daar opeens was het werkelijk mogelijk? Dat klonk als weenen, als met geweld onderdrukt gesnik. Zou Army ? Liesje keerde zich plotseling om en luisterde met verbleekend gelaat weenen de mannen dan ook?
"Och, tante, wees niet boos!" snikte zij; "het is recht kinderachtig van mij, maar ik kan het nu eenmaal niet aanhooren, zooals gij over de bewoners van het slot spreekt; wij hebben altijd zoo vriendschappelijk gespeeld, en het is altijd net of gij die schoone herinneringen onbarmhartig wilt uitwisschen, als gij boos zijt op Army en Nelly." De oude vrouw schudde het hoofd.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek