Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 1 mei 2025
Toen zij de huisdeur binnentraden, gluurden nieuwsgierige gezichten der meiden uit de keuken, en kwam tante hun te gemoet: "Wat is dat een weer!" sprak zij vriendelijk, en opende hun de deur der woonkamer. "Goeden avond, tante," zeide Army en wilde hare hand vatten, maar de oude vrouw trok ze haastig terug.
"Denkt gij dan," vroeg Army, die in een oogwenk voor haar stond, "denkt gij dan, dat ik haar ooit weer zou willen aanzien? Al lag zij voor mij op de knieën, ik zou haar wegstooten, en al moest ik verhongeren, en gij allen met mij, geen cent nam ik van haar aan; eerder een kogel door den kop.
"Dat kan ik wel doen; in de huiskamer is ook bezoek," antwoordde zij; en naast Nelly plaats nemende, verzocht zij Liesje een kopje voor haar te halen. "Zoo vlijtig?" vroeg zij, toen het meisje naast haar uit een korfje een handwerk te voorschijn haalde en ijverig begon te werken. "Een huwelijksgeschenk voor Army!" antwoordde zij vriendelijk.
Hij kon nog niet genoeg veinzen om eene verontschuldiging te bedenken; zijn lach verstomde bij den aanblik van het lieve, frissche gezichtje, dat hem vragend en verwijtend aanstaarde. "Army moet heel onverwacht vertrekken," zeide Nelly, "anders " zij bleef steken; het was haar onmogelijk, het argelooze kind te bedriegen; zij had wel van schaamte willen schreien en zag haar broeder smeekend aan.
De goede God heeft haar echter een spoedige herstelling geschonken; maar zij heeft na dien tijd niet weder gelachen, en de ridder, een jonker van Streitwitz, is in den slottuin alhier begraven." "Wat zegt gij daarvan, mamaatje?" riep Army opgewonden; "ik wil graag gelooven, dat iemand zich om haar van het leven heeft beroofd; het is een wonderschoon gelaat.
Nelly zweeg; de opgeruimde stemming wilde niet weder in den kleinen kring terugkomen; het jonge meisje zat zwijgend over haar werk gebogen en dacht er over, wat zij Liesje ter verontschuldiging zou zeggen; Army verdiepte zich weder in de lectuur van het oude boek, en om den mond der barones was het vluchtige lachje verdwenen.
Het slot Derenberg is nog altijd een prachtig zomerverblijf voor het jonge paar, en het voorvaderlijke slot blijft Army's eigendom. Nietwaar, Army, gij wilt nog wel een tijdlang den bonten rok dragen?" "Zeker, ik moet mij onderwerpen, oom!" sprak de jonge man, "maar ik beken dat het mij zwaar valt, er van af te zien op Derenberg te wonen het was altijd mijn lievelings-idée."
Is het nu tijd tot minnekoozen? schijnt ieder takje te vragen, thans, nu er geen enkele nachtegaal zingt en geen groen takje een liefdegroet kan fluisteren? En toch het meisjeshoofdje rust zoo stil aan zijne borst, en in de blauwe oogen ligt een oneindige hemel van liefde en geluk. "Zou ik u kunnen helpen, Army, om uw leven minder somber te maken? Is het waar?"
Hare trekken helderden ook niet op, toen op dit oogenblik het roode deurgordijn openging en Army binnentrad. "Zijt gij waarlijk reeds terug van uwe wandeling?" vroeg zij spottend. "Ik was niet gaan wandelen," antwoordde hij schijnbaar kalm; maar de oude dame had zijn bitteren toon opgemerkt en zag hem uitvorschend aan. "Niet? Waar waart gij dan? ik heb reeds drie- of viermaal naar u laten vragen.
"Kom, Army!" sprak de barones, "dat meent gij niet; het zijn achtenswaardige lieden daar op den molen, die het altijd goed met u gemeend hebben; het zoude ondankbaar zijn." "Maar, mama, ik bid u," antwoordde hij knorrig, "die lieden behooren tot den onbeschaafden stand. Verbeeld u, dat de molenaar eens te B. kwam en den ongelukkigen inval kreeg, mij te bezoeken.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek