Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 18 juni 2025
Nadat vorstin Miagkaja Anna's vriendin alzoo behoorlijk de les had gelezen, stond zij dadelijk te gelijk met de gezantsvrouw op en beiden gingen aan de andere tafel zitten, waar een algemeen gesprek over den koning van Pruisen gevoerd werd. "Waarover hebt ge zoo druk gediscuteerd?" vroeg Betsy.
Darja Alexandrowna was vast van Anna's onschuld overtuigd; zij voelde dat zij verbleekte en dat haar lippen uit verontwaardiging tegen dien kouden, gevoelloozen man, die zoo bedaard haar onschuldige vriendin wilde te gronde richten, begonnen te trillen. "Alexei Alexandrowitsch," zeide zij en zag hem vastberaden in de oogen. "Ik heb u eerst naar Anna gevraagd en ge hebt mij geen antwoord gegeven.
"Stiwa haalde mij over met hem Anna Arkadiewna te bezoeken...." En terwijl hij dit zeide, bloosde hij nog meer, en zijn twijfel, of hij er goed aan gedaan had of niet, was nu opgelost. Hij wist nu, dat hij het niet had moeten doen. Kitty's oogen openden zich wijd en flikkerden bij Anna's naam. Maar zij beheerschte zich, verborg haar opwinding en misleidde hem. "Zoo!" zeide zij slechts.
"Als hij niet ging vertrekken, kon ik uw weigering begrijpen. Overigens schijnt uw man immers boven dit alles verheven te zijn," hoorde hij vorstin Betsy zeggen. "O, niet om mijn man, maar om mijns zelfs wil! Spreek zoo niet!" antwoordde Anna's opgewonden stem. "Maar ge moet toch zelf wenschen van een man afscheid te nemen, die zich om u wilde doodschieten." "Juist daarom wil ik het niet...."
"Goddank, nu is alles voorbij!" Dat was Anna's eerste gedachte, toen zij van haar broeder afscheid had genomen, die tot de derde bel luidde den ingang van den waggon versperde. Zij ging naast Annuschka, haar kamenier, zitten en keek eens in den slaapwagen rond: "Goddank! Morgen zie ik Serëscha en Alexei Alexandrowitsch weder en dan begint mijn gewoon, goed leven weer!"
Hij nam Anna's hand en zag haar vragend in de oogen. Een andere uitlegging aan zijn blik gevende, lachte zij hem toe. Ondanks de beden van gastheer en gastvrouw stond Dolly er den volgenden morgen op om af te reizen.
Alleen hier, waar zij zich in de werkelijkheid te midden van deze haar vreemde menschen met hun voor haar nieuwen, zoogenaamd goeden toon bevond, gevoelde zij zich beklemd. Overigens, al veroordeelde zij ook Anna's handelwijze niet, toch was haar de aanblik van den man, die er de aanleiding toe geweest was, onaangenaam.
"Nu ja," antwoordde Dolly, "maar...." "Neen," viel hij haar in de rede en, terwijl hij staan bleef, dwong hij ook haar stil te staan. "Niemand kan beter en nauwkeuriger dan ik het moeielijke in Anna's positie begrijpen. Dat moet gij gelooven, als ge mij de eer bewezen wilt mij voor een mensch met een hart te houden. Ik ben de oorzaak van dezen haar toestand en dat gevoel ik."
De kunstenaar van zijn zijde was, in weerwil van de aantrekkelijkheid, die Anna's portret voor hem had gehad, gelukkig bevrijd te zijn van de gesprekken van Golinitschef en van de schilderstukken van Wronsky; men kon zeker dezen niet beletten zich te amuseeren, want de diletanten hadden ongelukkig het recht te schilderen, wat zij wilden; maar hij had geleden onder deze tijdpasseering van den liefhebber.
Bij het noemen van Anna's naam onderging Karenins gelaat eene geheele verandering; in plaats van het kalme zelfbewustzijn, dat het tot hiertoe had gekenmerkt, trad daarop onrust, bezorgdheid en de wensch deze gevoelens te verbergen te voorschijn. Hij zag zijn zwager vijandig aan en was vooraf besloten hem niet toe te geven.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek