Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 28 juni 2025
Want wie toch zal haar beschermen? Gij niet gij kunt niet. De heren der stad zullen het ook niet doen, zij zijn aan Frankrijk te zeer onderworpen. Wat zou de arme Edelvrouw dan geworden indien zij door de Fransen ontdekt werd?" "Ik heb haar beschermer reeds gevonden," antwoordde Adolf. "Maria, wilt gij een knecht naar de Deken der wolwevers zenden dat hij mij kome bezoeken?
De paarden bij de deur gebracht zijnde, werd de Jonkvrouw door Mijnheer De Cressines op een lichte draver geholpen. Wanneer zij allen in de zadel gezeten waren, bracht Machteld haar lippen bij het oor der snikkende Maria, en sprak haar van Adolf. Een belofte van onverbrekelijke liefde en veel troostende woorden, ontving de zuster voor de edelmoedige jongeling.
En mijn echtgenoot zal met ons wonen! was het gedacht dat haar nog meer streelde. Zij zegde: "Maar dierbare vader, gij spreekt mij niet van Adolf. Waarom komt hij niet met u?" "Nog enige zorgen houden hem bezig, mijn kind; er lopen nog verstrooide vijanden door de velden, gewis vervolgt hij dezelve.
Clare, die Adolf vroeg of hij den geheelen avond met het water dacht uit te blijven; en tegelijk kwam Ophelia er weder aan en zeide: "Jane en Rosa, waarom staat gij daar uw tijd te verbeuzelen? Gaat aan uw naaiwerk." Onze vriend Tom, die onder het gesprek met de oude Prue in de keuken was geweest, was haar de straat op gevolgd.
Met drift greep Adolf de gelegenheid aan om de verloren macht te herwinnen en, na jaren van diepe vernedering, met des te schitterender luister weder voor den dag te treden.
Met opgetogenheid en als uitzinnig wierp zij zich vooruit en liet zich tegen de borst van de Jonker vallen; haar twee armen dan om zijn hals slaande riep zij: "Ga, mijn lieve Adolf, verdien de achting mijns vaders, gelijk gij mijn liefde hebt verdiend. Ja, dit geheim heeft lang onbekend in mijn hart gewoond; maar nu gij mij verlaat, nu kan ik het niet meer in mijn boezem besloten houden.
Het duurde zelfs niet lang, of Adolf, die de wederspannigheid der Roermonders aan heimelijk opstooken van zijn oom toeschreef, liet al diens leenen in Gelderland aanslaan, en viel hem met allerlei betichtingen lastig.
Machteld bezweek, haar krachten vergingen; eensklaps opspringende, viel zij hijgend in de armen haars vaders en, daar haar hart te zeer door zalige verrukking geschokt was, kon zij in den eerste niet spreken; nochtans sloten haar ogen zich niet, en de kleuren vergingen ook niet op haar wangen. Eindelijk riep zij: "O mijn vader, o mijn Adolf, nu ben ik gelukkig!
Terwijl zij aldus beiden spraakloos in gedachten dwaalden, kwam de dienstbode de komst van de Priester aankondigen, en deze werd op bevel van Adolf in de zaal geleid. "Wees gegroet, doorluchtige dochter van de Leeuw, onze heer," sprak hij, zich met eerbied buigende, terwijl hij de kap van zijn kolder op de rug wierp.
Voor hem was juist het onbeperkte vertrouwen, dat men in hem stelde, eene drangreden en heilige verplichting tot de striktste nauwgezetheid. Met Adolf was het geheel anders geweest.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek