Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 28 mei 2025
Tot nog toe was het inkoopen van allerlei benoodigdheden voornamelijk door Adolf bezorgd, die even onbedacht en spilziek was als zijn meester; en met hun beiden ging het verkwisten met vervaarlijke snelheid voort.
Hoevele huisgezinnen in uwe stad zouden dan een neger en negerin willen opnemen, hen onderrichten, geduld met hen hebben en hen tot christenen maken? Hoevele kooplieden zouden Adolf willen nemen, als ik hem als klerk bij hen wilde plaatsen, of hoevele handwerkslieden, als ik hem een ambacht wilde laten leeren?
Betaamt het mij dan niet, u mijn dankbaarheid te betonen en u als een broeder te bezorgen?" "Ho! Zalig woord!" riep Adolf met al de kracht die hij herkregen had. "Uw broeder? O Jonkvrouw, gij geneest mij met dit enkel woord. Ware mijn lichaam gans doorstoken zou ik echter niet sterven kunnen, nu gij mij uw broeder noemt. Wat hebt gij niet al voor mij gedaan, o doorluchtige dochter van mijn heer?
"Zij gebenedijd, o edelmoedig Priester," riep Adolf, "u wacht een zalig leven! Maar, ik bid u hoe vaart Mijnheer Van Bethune?" "Laat mij voortgaan, ik zal u wat langer over hem spreken. Hij zit in een duistere toren, te Bourges in het Land van Berry. Ongelukkiger kon zijn lot wel zijn, want hij is van band en keten vrij.
Hij gaat aan zijn "lieve mede-rijken" de pasverworven schatten toonen, die hem voor een paar nachten ontsloten werden. Hij was n.l. door een luik in de ruïne Sonnenberg gevallen en daar terecht gekomen in het rijk der Gnomen, waar Keizer Adolf van Nassau den schepter zwaait.
Machteld had zich als zinneloos nevens het hoofd van Adolf neergeworpen; de schaamte en de zedigheid harer kunne vergat zij op dit ogenblik: zij had haar lippen meermalen zonder het te weten op de bleke wangen haars beminden geplaatst, haar tranen vloeiden bitter en droeve snikken gingen brandend uit haar beklemde borst.
Bij het eerste gezicht zou men deze Adolf voor een zoon van Robrecht van Bethune kunnen aanzien hebben, want uitgenomen de ouderdom die zeer verschillend was, geleek hij verwonderlijk aan Robrecht: dezelfde gestalte, dezelfde houding, dezelfde trekken in het gelaat.
"Ik behoorde aan de familie St. Clare," zeide Adolf trotsch. "Wel, wel, deedt ge dat? Ik laat mij hangen, als zij niet gelukkig zijn dat zij u eens te zien krijgen. Ik denk dat zij u met een partijtje gebarsten trekpotten en zulke dingen zullen verkoopen," zeide Sambo, met een tergende grijns.
Adolf wierp zijn hoofd in den nek en streek zijne vingers sierlijk door zijne geparfumeerde haren. "Zoo, is dat het geval?" zeide St.-Clare onverschillig. "Nu, ik zal Tom aan zijne meesteres laten zien, en neem hem dan mede naar de keuken, en pas op dat gij u niet weer zulke airs tegen hem geeft. Hij is meer waard dan twee zulke apen als gij."
En toen de Graaf in een afzonderlijk gesprek er op aan drong, om te weten hoe het dan toch met Heer Willems zaak gaan moest, voer Adolf toornig uit: »Wy beboeten hem voor 20000 Rijnsche goudgulden tenzij hy de inkomsten van den tol te IJsseloord zal betalen, of dien tol laten varen."
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek