United States or Sri Lanka ? Vote for the TOP Country of the Week !
Pobiwszy ludzi, wywrę wściekłość na kobiety: rzeź między nimi sprawię. *Grzegorz.* Rzeź kobiet chcesz przedsiębrać? *Samson.* Nieinaczej: wtłoczę miecz w każdą po kolei. Wiadomo, że się do lwów liczę. *Grzegorz.* Tem lepiej, że się liczysz do zwierząt; bo gdybyś się liczył do ryb, to byłbyś pewnie sztokfiszem. Weźno się za instrument, bo oto nadchodzi dwóch domowników Montekiego.
Dyńdzio zajmował dwie facyatki położone na drugiem piętrze, i domowi, chcąc unikać wymówienia imienia najstarszego z rodu, nazywali locum Kundla „górą”. Matka jednak wzruszała ramionami. Pewnie coś nabroił lub chce coś uzyskać mówiła smutnym głosem. No!... kto wie! kto wie! protestował ojciec, może się wreszcie upamięta i przestanie zatruwać nam życie. Matce łzy stawały w oczach.
Nie zna pan zatem pewnie wiele osób wysłuchawszy go cierpliwie do końca, przemówił Dzierżymirski tymczasem przedstawię pana par ci, par l
Tu wycierając chustką zabrudzone denko, Pokazał malowaną armią malenką Jak roj much; w środku jeden człowiek na rumaku, Wielki jako chrząszcz, siedział, pewnie wódz orszaku; Spinał konia jak gdy by chciał skakać w niebiosa, Jednę rękę na cuglach, drugą miał u nosa: Przypatrzcie się, rzekł Robak, tej groźnéj postawie, Zgadnijcie czyja?
Wierz mi, ile poznałam, pojętne to dziecie, Warto, żeby na wielkim przetarło się świecie; Dobrze brat zrobi gdy go do stolicy wyśle; Naprzykład do Warszawy? lub wié brat co myślę, Żeby do Peterburka? Ja pewnie téj zimy Pojadę tam dla sprawy; razem ułożymy Co zrobić s Tadeuszem; znam tam wiele osób, Mam wpływy: to najlepszy kreacyi sposób.
Po śnieżystej zamieci do wsi zbrojny mąż leci, A pod burką wielkiego coś chowa. „Ej, to kubeł, w tym kuble nowogrodzkie są ruble!” „Nie, mój ojcze, to Laszka synowa!” Po śnieżystej zamieci do wsi zbrojny mąż leci, A pod burką wielkiego coś chowa. „Pewnie z Niemiec, mój synu, wieziesz kubeł bursztynu?” „Nie, mój ojcze, to Laszka synowa.”
Niby to można, odpowiedział twórca projektu, przy żonkosiu żonkosiem stale mnie nazywali o tem mówić, jeszcze się pogniewa i obrazi. Ależ mówcie, cóż to szkodzi, rzekłem trochę zirytowany. Żonkoś pewnie nawet nie wie, co to jest. Mówcież, bo się pogniewam, u furgonów mil beczek miałem dobrze w głowie. Powiedzieć mu? zapytali jeden drugiego jednocześnie.
Masz pan co jeść, gdzie mieszkać, masz pewnie rodzinę, ojca, matkę a może i żonę a takiś pan skwaszony ciągle. Nie powiem, żeby to ja, co to jak ten psiak bez gniazda po świecie się tyram i już z rozpaczy do francuzów przystałam i oto się Falfandierowej wysługuję. Psia krew! dobrze że mnie trochę po francuzku nauczyli, to i co zarobię na to marne życie... oj! marne!
Ja ostrzegałem, że w tak wielkiem dziele Dobrze, kto z Bogiem poczyna: Dano więc na mszę w niejednym kościele I ksiądz przyjechał z Cyryna; Stanął na brzegu, ubrał się w ornaty, Przeżegnał, pracę pokropił; Pan daje hasło: odbijają baty, Niewód się z szumem zatopił. Topi się; pławki nadół z sobą spycha, Tak przepaść wody głęboka; Prężą się liny, niewód idzie zcicha Pewnie nie złowią ni oka.
Leonciu, zacząłem, dławiąc się. Leonciu... coś złego... panna Felicya... wuj Ksawery... I wybuchnąłem płaczem. Leonia uderzyła w dłonie. Matko najświętsza, krzyknęła pewnie nasz Staś... I wybiegła do salonu. Tego wieczora nie widziałem już ani Leonci, ani panny Felicyi, ani mamy. Horpyna, pokojówka, rozebrała mnie i została przy mojem łóżku, pókim nie zasnął, opowiadając mi bajki.
Słowo Dnia