Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 28 juni 2025
Maar niet te snel en niet te ruw: laat ons den jeugdigen zanger niet storen, die uit volle borst een lied zingt van de bergen, op die eigenaardige, half weemoedige, slepende wijze, die, vooral op zekeren afstand, zoo liefelijk klinkt en zoo aangenaam het oor streelt, als eene muziek, zwevende op den adem van het koeltje en altijd door ruischende als een nooit eindigend lied.
Zulk een ontvangst bracht hem als met een tooverslag de oude goede tijden weer voor den geest en weemoedige tranen in de oogen. Onwillekeurig strekte hij dan vertrouwelijk bij het heengaan de hand uit naar die van den man, die hem zoo vriendelijk en met tact te gemoet kwam.
Tournel knikt herhaaldelijk tevreden met het hoofd en ziet Dorus aan, als wilde hij zeggen: "Zie je, dat is 't gevolg van mijn methode, daar zit school in..." Ich grolle nicht, Wenn mir das Herz auch bricht... Met een onbeschrijfelijk weemoedige uitdrukking zingt het meisje de slotwoorden, en Dorus, die zwijgend heeft zitten luisteren, springt eensklaps op.
Als zij u even als mij aangezien had met die vochtige, diepe, weemoedige oogen, en over haar ongeluk gesproken had, dan zoudt gij hand aan hand met mij voor haar door water en vuur gaan.
Mag men eene gissing wagen, dan zal men geneigd zijn aan te nemen, dat hier een man van tusschen de dertig en veertig tot ons spreekt. Dien man, hoe oud hij dan ook geweest moge zijn, zien wij in de Eerste Martijn in de weemoedige stemming die op eene ontgoocheling pleegt te volgen. Hij ziet de goeden bespot, verdrukt de slechten, die de grooten pluimstrijken, in eere.
Marianne kon hare vreugde slechts uiten door tranen. Vergelijkingen drongen zich aan haar op; weemoedige herinneringen kwamen oprijzen; en hare blijdschap, hoewel oprecht als haar zusterlijke liefde, was er eene, die haar noch opgewekt, noch spraakzaam vermocht te doen zijn. Doch Elinor, hoe hare gevoelens te beschrijven?
Ze hief het hoofd op van het boek in haar handen. Een weemoedige glimlach beefde om haar mond, maar in de donkere oogen tintelde tarting, in verweer tegen de scherpe, vijandige stem, die zoo onverwacht de zonnige morgenstilte had gebroken.
Ja, die zou haar raad geven, zij zou naar mevrouw Van Raat gaan, op een ochtend, alleen, zonder Otto.... Maar toen zij bij de oude vrouw kwam, vond zij hare vermoedens over Vincent zoo moeilijk in woorden te brengen, dat zij niet tot de biecht besluiten kon en wegging zonder zich geuit te hebben... En zij troostte zich met de weemoedige gedachte, dat Vincent wellicht sterven zoude, vóor zij getrouwd waren, en dat hare zorgen hem dan zijne laatste dagen nog hadden verzoet....
Toen ik op de kamer van haar vorigen eigenaar kwam, zooals ik beloofd had, heb ik ze opengedaan en de viool gevonden met drie gesprongen snaren: ik heb ze in de hand genomen en getokkeld op de laatste snaar, doch haar trillende, weemoedige toon, eenstemmig met dien van mijn gemoed, trof het oor niet meer, waarvoor hij gewoon was te klinken.
Tot het laatste toe leed hij zwaar door het gevoel van zijn eenzaamheid, maar lijdend steeg hij tot deze weemoedige vrede: dat al de haat der menschen hem het beste niet ontnemen kon, niet het bewustzijn het goede gewild en gezocht te hebben, niet zijn eigen essentie.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek